Alamar – To the Sea (2009)

Regie: Pedro González-Rubio | 73 minuten | drama | Acteurs: Jorge Machado, Natan Machado Palombini, Nestór Marín, Roberta Palombini

In de Mexicaanse arthousefilm ‘Alamar’ gebeurt niets dat tot grote opwinding leidt. De gescheiden Jorge en zijn zoontje Natan verblijven een paar dagen aan zee, in een visserhuis op palen. De omgeving is verlaten. Vader, zoon en de oude visser bij wie ze verblijven, doen niet veel meer dan vissen, de vogels voeren en de gevangen vis afleveren op een eiland. De zon schijnt, de zee is blauw en op de achtergrond zingt een zanger op de radio. En dat is alles. Maar toch…

Toch weet ‘Alamar’ de volle speeltijd te boeien. Het dramatisch gegeven dat de achtergrond vormt van het verhaal, ligt als een sluier over de gebeurtenissen en geeft de film een melancholische ondertoon. Natan zal na de vakantie met zijn moeder vertrekken naar Rome om daar verder te leven. Er wordt nooit iets gezegd over het naderende vertrek, maar we zien het drama weerspiegeld in de verdwijning van de geadopteerde vogel Blanquita. Een vogel vliegt uit, net als een kind, al maakt dat het afscheid er niet makkelijker op.

Met de paradijselijke omgeving waar vader en zoon een paar dagen bivakkeren, loop je als filmer het risico van natuurkitsch. Regisseur González-Rubio ontloopt dit risico door zich niet te richten op de natuurlijke schoonheid van de omgeving, maar de gecultiveerde schoonheid van compositie, kadrering en perspectief. Een boot die vanzelf lijkt te kantelen, een strelende hand in close-up, de in elkaar verstrengelde lichamen van de stoeiende vader en zoon. En bij de lichtelijk versleten onderwaterbeelden, is er nog altijd de heerlijk ritmische montage.

Ook geslaagd is de manier waarop we een leven zien dat in harmonie is met de natuur. Die natuur wordt hier niet verheerlijkt of geromantiseerd. Geen knuffelkamelen, donzige kuikens of al te menselijke pinguïns. Vis wordt gevangen met vissenkoppen en doodgeknuppeld in de boot. De vogels krijgen de restjes. De krokodil die je vandaag voert, richt morgen zijn hongerige muil op jou. Want dat is de natuur.

Zo is ‘Alamar’ een film waarin met minimale middelen een maximaal effect wordt bereikt. Een ontroerende en visueel sterke film, waarin op een onnadrukkelijke manier iets nadrukkelijks wordt gezegd over de manier waarop de mens met de natuur zou moeten omgaan. Een film die je na afloop met twee tegengestelde gevoelens achterlaat: de hoop dat dit vissersparadijs nooit wordt ontdekt door toeristen. En het verlangen om zo snel mogelijk naar deze hemel op aarde te vliegen.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 19 augustus 2010