Alcarràs (2022)

Recensie Alcarràs CinemagazineRegie: Carla Simón | 119 minuten | drama | Acteurs: Jordi Pujol Dolcet, Anna Otin, Xènia Roset, Albert Bosch, Ainet Jounou, Josep Abad, Montse Oró, Carles Cabós, Joel Rovira, Isaac Rovira, Berta Pipó, Antonia Castells, Djibril Casse, Jacob Diarte, Oumar Balde, Alhousseyhou Diallo, Abril Baltrons, Irati Elordui

‘Alcarràs’ van Carla Simón gaat over een uit drie generaties bestaande Spaanse familie, die al jaren lang perziken verbouwt in het zonovergoten Catalonië. De boerenfamilie zet gezamenlijk alle zeilen bij om het harde werk op het platteland gedaan te krijgen, maar zoals in de openingsscène al blijkt: er is een verandering op komst.

De regisseuse, die een Gouden Beer voor deze film won op het filmfestival van Berlijn, opent met een aandoenlijke scène waarin drie kinderen in een aftandse geparkeerde auto hun eigen fantasiewereld gecreëerd hebben. Het zijn Iris (Ainet Jounou) en haar tweelingneefjes Pere (Joel Rovira) en Pau (Isaac Rovira), al moet je die familiebanden later pas uit het verhaal opmaken.

Net als in haar speelfilmdebuut ‘Summer 1993’ (2017) is Simón namelijk niet scheutig met achtergrondinformatie. De kijker proeft vooral sfeer en krijgt terloops mee wat de familieleden bezighoudt. Zo is tienerdochter Mariona (Xènai Roset) druk in de weer met vriendinnen om een dansje in te studeren (sexy en vol girlpower, zoals dat deze leeftijdsgroep betaamt). Grootvader Rogelio (Josep Abad) probeert Pinyol, de eigenaar van de grond en de boerderij (bij gebrek aan een papieren overeenkomst, waar alle ellende juist mee begon), te paaien met vers geoogste vijgen. De oudste kleinzoon, Roger (Albert Bosch), gaat los in een lokaal café op dancemuziek en verbouwt zijn eigen marihuana. Quimet, Rogelio’s zoon, kampt met gezondheidsproblemen, maar deze weerhouden hem er niet van stug zijn blik op de horizon te houden: hij weigert zich aan te passen aan de nieuwe ontwikkelingen, wat dan weer botst met het perspectief van zijn zwager, Cisco (Carlos Cabós), die juist wel heil ziet in de zonnepanelen waar Pinyol zich nu mee bezighoudt.

Veel van ‘Alcarràs’ voelt ongescript. Het naturelle acteerwerk van de – veelal onprofessionele cast – draagt daaraan bij, het is alsof de regisseur ze in hun dagelijkse doen filmt, maar dan wel erbij heeft verteld dat ze moeten doen alsof ze familie van elkaar zijn. Levert dat een boeiende film op? Gek genoeg wel, al is de plot wel erg dun voor de speelduur van bijna twee uur en is er geen echte spanningsboog, omdat het onvermijdelijke eind zich wel laat raden.

Waar Simón wel mee opvalt, is haar oog voor fraaie composities. Toegegeven: het landschap leent zich er ook voor: het prachtige groen van de perzikbomen steekt af tegen de gele zandwegen, waarbij je de hitte bijna kunt voelen. Sommige fragmenten zijn om in te lijsten. ‘Alcarràs’ vertelt een universeel verhaal over de clash tussen traditionele landbouw en moderne agricultuur en dat voelt nu misschien extra urgent, maar feitelijk is die frictie iets van alle generaties.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 18 augustus 2022