Beck: Vita nätter-Beck: White Nights (1998)

Regie: Kjell Sundvall | 90 minuten | misdaad | Acteurs: Peter Haber, Mikael Persbrandt, Stina Rautelin, Per Morberg, Ingvar Hirdwall, Rebecka Hemse, Fredrik Ultvedt, Michael Nyqvist, Anna Ulrika Ericsson, Peter Hüttner, Bosse Höglund, Jan von Melen, Lennart Hjulström, Lennart R. Svensson, Katarina Ewerlöf, Emil Forselius, Robert Pukitis, Dubrilla Ekerlund, Douglas Johansson, Tytte Johnsson, Jonas Uddenmyr, Torsten Wahlund, Katarina Weidhagen van Hal, Fredric Egerstrand, Max Lundqvist, Michael Lichenstein, Mladen Puric, Johan Lanya, Katharina Hultberg, Katrina Mathers, Roberto Jelinek, Peter Moltin, Kalle Heino, William Bulesa Doumba, Roger S. Karlsson, John Galva    

Het dunne plotlijntje dat in de vorige aflevering, ‘The man with the Icons’, van de reeks Beck werd opgeworpen krijgt in ‘White Nights’ een dramatische climax waardoor we opeens een heel andere kant van de anders zo stoïcijnse speurder te zien krijgen. Voor Beck wordt het een persoonlijke zaak en hij blijkt zowaar een erg breekbaar kantje te hebben.

Wanneer de afdeling Narcotica een drugskoerier met een lading amfetamines onderschept, wordt deze laatste door zijn opdrachtgevers zonder pardon neergekogeld. Voor Beck is deze gebeurtenis een onaangename botsing met het verleden. De drugssmokkelaar blijkt de zoon van Beck te zijn die jaren geleden het contact met zijn vader verbrak. Voor de politieagent is dit het sein om zich helemaal te laten gaan. Hij verschijnt niet meer op het werk, zoekt troost in de drank en wil zelfs afstand doen van zijn politiepenning. Zijn team probeert het onderzoek te voeren maar mist duidelijk de aanwezigheid van hun ervaren collega. Als hij zich dan toch herpakt, leidt zijn eigen opsporingswerk hem naar de witte nachten, illegale feestjes waar jongeren dagenlang onder invloed van amfetamines en xtc dansen. Zijn krampachtige pogingen om het aanwezige schuldgevoel over de dood van zijn zoon zinnig in te vullen brengen Beck zelfs in conflict met beroepsgenoten en zijn dochter.

In ‘White Nights’ belandt Beck in een roetsjbaan van emoties. Er is niet alleen het verlies van zijn zoon maar op een onverwacht moment komt er zelfs een love-interest het verhaal nog wat aandikken. Voor acteur Peter Haber bieden deze wendingen in elk geval de opportuniteit om zijn personage wat meer diepte en karakter te geven. Haber maakt hier dankbaar gebruik van en plundert gretig zijn doos met acteertechnieken. Beck verandert opeens van koele kikker in een fleps lammetje. Deze gedaanteverwisseling is het opmerkelijkste wapenfeit in de derde aflevering van de serie die voor de rest uit een standaard plot bestaat en waarbij de attente kijker al ruim op voorhand ontdekt hoe de vork in de steel zit. De privé-besognes maken het misdaadverhaal ondergeschikt en dat is voor één keer helemaal geen bezwaar door de formidabele acteerprestaties. De pogingen om iets te zeggen over drugsgebruik bij jongeren en de daarbij horende onverschilligheid zijn echter verwaarloosbaar. Daarvoor blijft het geheel te oppervlakkig en blijkt een tv format ook zijn beperkingen te hebben. Er is niet altijd genoeg tijd om een gefundeerde, maatschappijkritische boodschap te lanceren.

Toch blijft ‘White Nights’ een geslaagde krimi die tot het einde weet te overtuigen met een hoofdpersonage dat zich uitdrukkelijk laat gelden.

Jochem Geelen