Chanson douce (2019)

Regie: Lucie Borleteau | 100 minuten | misdaad, drama | Acteurs: Karin Viard, Leïla Bekhti, Antoine Reinartz, Assya Da Silva, Noëlle Renaude, Rehab Mehal, Calypso Peretjatko, Benjamin Patissier, Max Patissier, Laure Giappiconi, Claire Dumas

Myriam en Paul vormen met hun dochtertje Mila en baby Adam een modelgezinnetje in hartje Parijs. Paul is muzikant, Myriam is juriste met zwangerschapsverlof. Wanneer Myriam na dat verlof haar werk weer wil oppakken beseft ze dat dit niet zal lukken zonder hulp. Enter oppas Louise, een rijpe vrouw die met haar jaren van oppaservaring onmiddellijk het vertrouwen wint van Myriam en Paul. Maar schijn bedriegt. Soms.

In het Franse misdaaddrama ‘Chanson douce’ zien we hoe oppas Louise steeds vaker vreemde trekjes gaat vertonen. Meestal zijn die trekjes onschadelijk, soms zijn ze wat bedenkelijker, een enkele keer gaat het een beetje erg ver. Maar het zijn geen trekjes die wijzen op een explosief drama of een extreme misdaad. Wat je wel al snel beseft is dat er een psychologische afgrond bestaat tussen het brave gezinnetje en de getroebleerde oppas.

Het probleem van ‘Chanson douce’ is dat er te weinig gebeurt om het merkwaardige einde te rechtvaardigen. Zodat we op het eind niet alleen blijven zitten met een asjemenou-gevoel maar ook dat de aanloop hiernaartoe godsgruwelijk saai is. 70 minuten lang gebeurt er vrijwel niets. Natuurlijk zijn er de kleine eigenaardigheidjes van Louise, maar verder zien we niet veel meer dan de doordeweekse dagen van een doordeweeks gezin. Er wordt gegeten, gedronken, het gezin gaat naar een feestje, men viert een vakantie, Louise leert zwemmen en ze krijgt contact met een collega-oppas.

Pas na 70 minuten begint er beweging te komen in het verhaal, na 75 minuten gebeurt er pas echt iets weirds, na 80 minuten begrijpen we dat het niet goed kan blijven gaan. En dan zitten we al dicht tegen het eind aan. Het gebrek aan plot en spanning wordt nergens gecompenseerd door filmische schoonheid of scherpe dialogen. Karin Viard acteert sterk als Louise en Leila Bekhti is een plezierige verschijning maar daarmee houdt het wel op.

Wie de invloed wil zien van psychologisch isolement op een gezinsleven, kijkt liever naar ‘L’adversaire’ (2002) of ‘À perdre la raison’ (2012). Het op een prijswinnend boek gebaseerde ‘Chanson douce’ kan niet in de schaduw staan van die voorgangers. Het is een film die nauwelijks boeit maar hooguit wat vragen oproept. Zoals: wat is snoozefest in het Frans?

Henny Wouters

Waardering: 2

VOD-release: 24 april 2020