Charlie en Hannah gaan uit (2017)
Regie: Bert Scholiers | 75 minuten | komedie | Acteurs: Evelien Bosmans, Daphne Wellens, Patrick Vervueren, Frances Lefebure, Steef de Bot, Sigrid ten Napel, Jeroen Van Dyck, Sam Bogaerts, Astrid Haerens, Anne-Marie Loop, Titus De Voogdt, Guido Op de Beeck, Yela de Koning, Eric De Kuyper, Liesbet Goedemé, Thomas Kums, Elyne Notebaert, Sofie Porro, Kristien Pottie, Lily Joan Roberts, Luca Tichelman
Filmland België kent zo zijn extremen. Aan de ene kant vinden we het grauwe realisme van de gebroeders Dardenne en Joachim Lafosse, aan de andere kant de toverballencinema van Jaco van Dormael. Die laatste krijgt nu concurrentie van een landgenoot die het nog een stuk gekker maakt: Bert Scholiers met zijn feestelijk debuut ‘Charlie en Hannah gaan uit’.
Het verhaal is alleszins eenvoudig: Charlie en Hanna, twee knappe jonge vrouwen, besluiten om een avondje uit te gaan. Om het allemaal wat gezelliger maken eten ze twee snoepjes, uiteraard geen drugs maar homeopathische middeltjes. Eenmaal in hartje Antwerpen beginnen de snoepjes te werken. De wegen van de dames splitsen zich, waarbij de ene in een bizar bordeel terechtkomt en de andere in een zwart gat. Daarbij krijgen onze heldinnen gezelschap van een paar aardige kerels.
‘Charlie en Hannah gaan uit’ is een lichtelijk schizofreen geval. Inhoudelijk heeft de film iets weg van ‘Before Sunrise’ en ‘Medicine for Melancholy’. Jongens en meisjes die door een stad slenteren en gesprekken voeren over relaties, seks en jong zijn. Die gesprekken kennen een hoog anekdotisch gehalte. Geen getheoretiseer, maar betekenisvolle, vaak grappige verhalen over de lusten en lasten van de liefde. Weinig diepgaand maar wel amusant.
Aan de andere kant is ‘Charlie en Hannah gaan uit’ een onbeschrijflijk filmisch spektakel. Waar de gesprekken nog realistisch zijn, zijn de decors en de handelingen dat allerminst. Dat zwarte gat is echt een zwart gat, het bordeel is een plek waar allerlei literaire figuren komen (zoals de zusjes uit ‘Pride & Prejudice’). Dan hebben we ook nog pratende gebouwen, een ijsbeer als transportmiddel en nog veel meer absurditeiten. Gepresenteerd met een nonchalante vanzelfsprekendheid en een bravoure die soms grenst aan zelfoverschatting.
Dit extravagant spektakel is gegoten in een tijdloze stijl. In strak zwart-wit geschoten, met jazzy en klassieke muziek als begeleiding. Ondanks alle gekkigheid is de ondertoon van de film eerder deprimerend. Hints naar verslaving of abortus worden afgekapt of weggedronken. Maar intussen zie je twee meiden die op jonge leeftijd al zijn vastgelopen.
Wie met zijn debuut meteen een onvergetelijke film aflevert, heeft het goed gedaan. We hebben ons hart verloren aan Charlie én Hannah en we gaan op Tinder een date scoren met de Eiffeltoren. Wie blijft zitten tot na de aftiteling begrijpt waarom.
Henny Wouters
Waardering: 4
Bioscooprelease: 14 juni 2018