Crimetime (1996)

Regie: George Sluizer | 118 minuten | horror, thriller | Acteurs: Stephen Baldwin, Pete Postlethwaite, Sadie Frost, Geraldine Chaplin, Karen Black, James Faulkner, Phil Davis, Marianne Faithfull, Emma Roberts, Anne Lambton, Suzanne Bertish

De verhoudingen en de psychologie aan de basis van ‘Crimetime’ heeft best veel potentie. De obsessie met wat ‘echt’ is en de zoektocht naar deze authenticiteit tegen een achtergrond van een cynische wereld die alleen maar vermaakt wil worden. Dat is al genoeg voor een fascinerend – en zelfs ijzingwekkend – drama. Een met een acteur als Pete Postlethwaite in de gelederen kan deze thematiek zelfs nog succesvol voor het voetlicht worden gebracht. En ja, zelfs met een Stephen Baldwin in goede doen, is hier best wat uit te halen.

Maar er spelen nog meer thema’s mee: het verlangen om ‘gezien’ en opgemerkt te worden. Niet zozeer door je directe omgeving, maar door de grotere gemeenschap, door de media. Beroemd worden, de macht, en aantrekkingskracht van de media. De corrumperende kracht ervan, zelfs. En wat gebeurt er als je die aandacht kwijtraakt? In wat voor dal zak je dan en tot welke extremen kun je gaan om je plek weer te vinden? Pittige kost, zeker als het er nog eens bovenop komt. Dan moet je van hele goede huize komen om dat allemaal elegant door elkaar te vlechten. Ook als je de speeltijd binnen de perken wilt houden.

Je raadt het al, hier slaagt Sluizer maar mondjesmaat in. Het is gewoon teveel om in een film van nog geen twee uur te proppen. Daar komt nog bij dat Stephen Baldwin niet bepaald zijn beste werk laat zien, de geloofwaardigheid te wensen overlaat, en er ook nog een sarcastische, knipogende toon aan toe is gevoegd die niet, zoals in bijvoorbeeld een ‘Starship Troopers’ van Paul Verhoeven, heerlijk vermakelijk is, maar de wenkbrauwen doet fronsen en je daadwerkelijk het gevoel geeft in een b-film te zijn beland. Ook de wat minder geslaagde bijrolacteurs zijn hier debet aan.

Maar zoals gezegd: de dramatische basis is niet eens zo onaardig. De moord van een (beginnende) seriemoordenaar wordt belicht in een tv-programma dat moorden reconstrueert en daarna de kijker vraagt of getuigen zich willen melden. Een soort ‘Opsporing Verzocht’ maar met een entertainment-sausje eroverheen en zeer dubieuze drijfveren. Het gaat, kort gezegd, alleen om de kijkcijfers, en de producenten hebben hierdoor eigenlijk liever niet dat de moordenaar gepakt wordt.

De middelmatige, maar zelfingenomen acteur Bobby Mahon (Stephen Baldwin) moet rondkomen als acteur in deze tv-serie en raakt geïnspireerd door Sidney (Postlethwaite), de moordenaar die hem op een bewuste werkdag indirect van werk voorziet door zijn moord op een vrouw uit een bar, de avond ervoor. Hij gaat zich steeds beter in hem verplaatsen, wil weten hoe hij de moorden uitvoert, wat hij draagt. Kortom, hij wil de rol van killer zo goed mogelijk spelen, op de ‘method acting’ manier. Wat uiteraard het gevaar in zich draagt dat hij de rol een beetje te goed speelt. Eerst vindt zijn vriendin het nog wel opwindend dat hij wat ruwer wordt tijdens hun dates, maar op een gegeven moment is voor haar ook de lol eraf.

Vrij absurd is overigens de mate waarin Bobby betrokken wordt bij de politieonderzoeken. Bij de nieuwe moorden mag hij er steeds als eerste bijzijn om het lijk van dichtbij te bekijken. Misschien als het programma ‘Crimetime’ een tikkeltje minder cynisch zou zijn en ook echt tips zou opleveren, zou het wat anders zijn, maar de mensen achter het programma zijn overduidelijk een stel opportunistische graaiers zonder oog voor het welzijn van de maatschappij.

Als Sidney stopt met moorden, gaat het de verkeerde kant op met de kijkcijfers en de carrière van Bobby. Gelukkig ziet Sidney het programma op tv en voelt zich gevleid – en gezien – door de bezielde inzet van Bobby. Hij laat zelfs tips achter op zijn antwoordapparaat en krijgt weer inspiratie om verder te gaan met moorden. Voor zijn (of Bobby’s?) fans, zullen we maar zeggen. De motivaties en acties van deze twee personages gaan steeds meer op elkaar lijken, en deze band (en contrasten) tussen Bobby en Sidney houdt ‘Crimetime’ (de film) op verschillende momenten nog redelijk interessant.

Dit komt grotendeels door de altijd interessant acterende Pete Postlethwaite. Stephen Baldwin, daarentegen, maakt in een paar krachtige scènes best indruk, maar het is jammer dat hij het grootste gedeelte van de film al een vrij psychotische – of in ieder geval half stonede – indruk maakt. Dan is de overgang naar geobsedeerde killer eigenlijk maar een kleine en is er weinig ruimte voor stemmingswisselingen en nuances. Uiteindelijk is ‘Crimetime’ gewoonweg een film die te veel wil en te weinig bereikt. En dat is jammer, gezien het talent voor en achter de camera.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

DVD-release: 1 februari 2019 (exclusief bij de Volkskrant)
DVD-release: 23 april 2019