Dark Blood (2012)

Regie: George Sluizer | 86 minuten | thriller | Acteurs: River Phoenix, Judy Davis, Jonathan Pryce, Karen Black, T. Dan Hopkins, Lorne Miller, Julius Drum, John Trudell, Rodney A. Grant, George Aguilar

‘Dark Blood’ moest de definitieve doorbraak in Hollywood worden van de Nederlandse George Sluizer, die met ‘Spoorloos’ zowel in binnen- als buitenland grote indruk had weten te maken. Het liep iets anders toen ster en hoofdrolspeler River Phoenix op drieëntwintigjarige leeftijd aan een overdosis overleed, op de stoep van een nachtclub. Er kwam een conflict tussen bank en verzekeringsmaatschappij en het nog onvoltooide filmmateriaal werd in beslag genomen. Toen de opnames vernietigd dreigden te worden, besloot Sluizer het materiaal veilig te stelen – lees: te ‘stelen’. Jaren later, nadat Sluizer van een arts te horen had gekregen dat hij niet lang meer te leven had, besloot hij van ‘Dark Blood’ een min of meer voltooide versie te maken, waarbij hij de ontbrekende scènes opvulde met een door hem zelf ingesproken voice-over. Zodat iedereen, op zijn minst, getuige kan zijn van de laatste filmbeelden van River Phoenix. Hiervoor mogen we Sluizer in ieder geval al dankbaar zijn. De film zelf heeft echter, buiten zijn historische waarde en verschillende technische kwaliteiten, niet zo heel veel te bieden. Hij is gewoon best leuk om een keer te zien. En dat is prima.

‘Dark Blood’ heeft op zich interessante thematiek, die bovendien hoofdrolspeler Phoenix na aan het hart ligt. Zoals de omgang met de natuur en inheemse bevolking van een land of gebied, in dit geval de woestijn van Arizona. Hier zijn nucleaire tests uitgevoerd, zonder veel aandacht te besteden aan de gevolgen voor de plaatselijke bevolking. Ja, het leverde veel toeristen op, zo wordt verteld door een eigenaresse van een motel, maar het zorgde ook voor ziekte en sterfgevallen. Zo is de vrouw van ‘Boy’ (Phoenix) ten prooi gevallen aan een vorm van kanker ten gevolge van de tests.

Boy is – grotendeels hierdoor – verbitterd en alleen achtergebleven, wonend in een huisje in de woestijn. Hij heeft Indiaans bloed en heeft verschillende emoties in zich huizen, die maar ternauwernood onderhuids verscholen zitten. Los van een zekere woede en frustratie, heeft hij – natuurlijk – ook lusten waar hij in zijn jonge leven nog niet veel mee heeft kunnen doen. Dus als een Hollywood yuppen-echtpaar met hun auto strandt en de vrouw, Buffy (Judy Davis), bij hem komt aankloppen, is de romantische – of erotische – spanning om te snijden. Hij laat vrij snel merken dat hij wel geïnteresseerd is in Buffy. En als hij een oude foto uit een magazine met een schaarsgeklede Buffy ophangt aan een muur in zijn huisje, is er geen twijfel meer over mogelijk.

Dat Boy hiermee de man, Harry, provoceert en irriteert, is uiteraard niet geheel onverwacht, noch onbedoeld. Hij gaat net zo ver totdat Harry hem letterlijk zegt uit de buurt te blijven van zijn vrouw, waarna het van kwaad tot erger gaat en er een psychologisch kat-en-muis-spel plaatsvindt, die redelijk lang blijft boeien.

Het interessante is dat Buffy in eerste instantie wel gecharmeerd is van Boy en ook duidelijk behoefte heeft aan de positieve aandacht die ze krijgt; en die ze mist van haar eigen man, met wie ze continu aan het bekvechten is. Het duurt echter niet lang voordat Boy, die steeds belooft hun auto te (laten) repareren, maar voortdurend tijd aan het rekken is, te ver gaat en ook Buffy tegen zich in het harnas jaagt. Vooral zijn mystieke, ‘magische’ bezigheden in een grot met totems en kaarsen, deels bedoeld voor de apocalyps, waar Boy Buffy in eerste instantie weet te verleiden, wordt op een zeker moment iets te griezelig.

Het is jammer dat de film nooit helemaal voltooid heeft kunnen worden. Want hoewel de voice-over van Sluizer de film ook een zekere charme geeft, mis je toch enkele cruciale scènes, waarbij het visuele aspect duidelijk een meerwaarde zou hebben gehad voor de betrokkenheid bij de personages. Toch is de vraag hoeveel meer indruk de film had kunnen maken. Ja, het camerawerk van Ed Lachman laat mooi en bedachtzaam de verschillende landschappen zien, de gitaarmuziek van Florencia di Concilio is passend (hoewel soms iets te dominant) en de acteurs zijn meer dan capabel, maar veel meer dan een b-film met simpele contrasten, conflicten en ontwikkelingen is het niet geworden. Relaties en personages worden niet echt uitgediept en daarnaast had de spanning nog wat meer uitgebuit of opgezocht kunnen worden.

Toch is de film zeker het kijken waard, al is het alleen maar om de laatste momenten op celluloid van de veel te vroeg gestorven Phoenix te kunnen aanschouwen. Wie weet hoe ver zijn ster nog had kunnen rijzen. Eeuwig zonde. En George Sluizer, bedankt!

Bart Rietvink

Waardering: 3

DVD-release: 1 februari 2019 (exclusief bij de Volkskrant)
DVD-release: 23 april 2019