Defarious (2016)

Regie: Chase Michael Pallante | 13 minuten | korte film, horror | Acteurs: Janet Miranda, Shanae Christine Harris, Jason Torres, Sonia Sierra

De jonge Amy wordt geplaagd door gruwelijke nachtmerries en episoden van slaapverlamming. Deze cocktail van misère heeft tot gevolg dat de scheidslijn tussen droom en realiteit steeds dunner wordt. Tot overmaat van ramp krijgt Amy te maken met een angstaanjagende figuur die maar een ding wil: haar op gruwelijke wijze het leven ontnemen. Moederziel alleen moet Amy haar grootste angsten onder ogen zien om te ontsnappen aan de klauwen van de genadeloze psychopaat die het op haar heeft gemunt…

‘Defarious’ is het regiedebuut van Michael Chase Pallante. Het is een korte film die amper een kwartier duurt. Ondanks de bescheiden speelduur is ‘Defarious’ in veel opzichten een intrigerende prent. Het begint al met het heerlijk naargeestige en donkere sfeertje dat de makers vanaf de eerste seconde weten te scheppen, een keuze die visueel vorm krijgt in een delicaat spel van duisternis, (schaars) licht, schaduw en een lynchiaans aandoende blauwe gloed, die als een hallucinante deken over de woning ligt waar het verhaal zich afspeelt.

Ook de schurk van het verhaal is een prima creatie en oogt als een vleselijke reïncarnatie van het pure kwaad. Net als Halloween-psychopaat Michael Myers of de groezelige graaf Orlok (‘Nosferatu’) is het een figuur die niets hoeft te zeggen om angstaanjagend te zijn. Het ondoorgrondelijke en pezige gelaat, dat vooral zo dreigend oogt door de emotieloze ogen, is een personificatie van het anonieme, gewetenloze en zinloze kwaad. Net als Myers wordt het hellegebroed in ‘Defarious’ niet gedreven door emoties als wraak of lijfsbehoud, maar door een even ondefinieerbare als sinistere moordlust. Juist het gebrek aan motieven of het ontbreken van elke persoonlijke achtergrond schept doorgaans de meest angstaanjagende filmmonsters. Die truc heeft Pallante heel goed begrepen. Bovendien kiest hij er verstandig genoeg voor om aanvankelijk alleen korte glimpen van de tussen schaduw en licht manoeuvrerende moordenaar te tonen, alvorens de psychopaat in vol ornaat voor het voetlicht te brengen.

Hoewel de plot van ‘Defarious’ dun en onorigineel lijkt en gemakkelijk had kunnen uitlopen op een korte en slechte imitatie van iconische horrorfilms als ‘Halloween’ of ‘Night of the Slasher’, weten de makers die valkuil te omzeilen en deze korte film van een eigen smoel te voorzien. Sterker, ‘Defarious’ is in veel opzichten een masterclass in spanningsopbouw en het creëren van suspense. Macaber, omineus en ijzingwekkend – en zonder te vervallen in goedkope jump scares – werkt de film gestaag toe naar de finale, waarbij het voor de kijker ook lang niet altijd duidelijk is of hij zich nu in de realiteit of Amy’s helse droomuniversum bevindt. Het geheel wordt gedragen door een subtiele, atmosferisch zeer sterke cinematografie en een soundtrack die al even onheilspellend is als de dreigende gedaante die door het huis sluipt. Wat ook opvalt is dat de film qua beeldkwaliteit gewoon door kan gaan voor een budgettair goedbedeelde Hollywoodproductie. Erg knap als je bedenkt dat de film voor zo’n 25.000 dollar en binnen een tijdsbestek van ongeveer een week is geschoten. De uiteindelijke climax is niet bijster verrassend, maar door zijn rauwheid en compromisloosheid wel bevredigend.

‘Defarious’ is een korte, maar wel uiterst genietbare horrorexercitie. De film is een hommage aan de slasherfilms uit de jaren tachtig en negentig van de twintigste eeuw en incorporeert stilistische en thematische elementen die zo uit het gecombineerde brein van horrormeesters als John Carpenter, Dario Argento, Wes Craven, Tobe Hooper en James Wan ontsproten zou kunnen zijn. Kortom, een bescheiden meesterwerkje dat je als rechtgeaarde horrorliefhebber zeker gezien moet hebben.

Frank Heinen

Waardering: 4