DNA – ADN (2020)

Recensie DNA CinemagazineRegie: Maïwenn | 90 minuten | drama, geschiedenis | Acteurs: Fanny Ardant, Louis Garrel, Dylan Robert, Marine Vacth, Caroline Chaniolleau, Alain Françon, Florent Lacger, Henri-Noël Tabary, Omar Marwan, Maïwenn

Het leven van Maïwenn (voluit: Maïwenn Le Besco) speelt zich al vanaf haar jongste jeugd af in de wereld van film en toneel. Haar Frans-Algerijnse moeder Catherine Belkhodja liet haar als kleuter al audities doen en op amper vijfjarige leeftijd speelde de jonge Maïwenn haar eerste rol, in ‘L’année prochaine… si tout va bien’ (1981). Twee jaar later schitterde ze naast Isabelle Adjani en François Cluzet in ‘L’été meurtrier’ (1983), de op één na best bezochte film in Frankrijk van dat jaar. Op haar twaalfde ontmoette ze vervolgens de zeventien jaar oudere Luc Besson, met wie ze op haar zestiende (!) in het huwelijk trad en nog voor haar zeventiende verjaardag een dochter kreeg. Maïwenn heeft wel eens verteld dat haar relatie met Besson de inspiratie was voor Bessons succesfilm ‘Léon: The Professional’ uit 1994 (waarin ze overigens zelf een bijrolletje speelt). Ook was ze te zien in ‘The Fifth Element’ (1997), waarna Besson er met Milla Jovovich vandoor ging en Maïwenn terugkeerde naar Frankrijk. Na een korte periode als stand-upper, waarbij ze met humor terugblikte op haar leven tot zover, richtte ze zich weer op de filmwereld, waar ze zich behalve vóór ook achter de schermen een veelzijdig talent toonde.

‘DNA’ (oftewel ‘ADN’ in het Frans) uit 2020 is na onder meer haar debuut ‘Pardonnez-Moi’ (2006) en het veelgeprezen sociale drama ‘Polisse’ (2011) de vijfde film die door Maïwenn werd geregisseerd. Zoals wel vaker speelt ze zelf een van de hoofdrollen en is het verhaal levendig en sterk autobiografisch. Centrale thema’s in ‘DNA’ zijn familie, rouwverwerking en de zoektocht naar de eigen identiteit. Neige (Maïwenn) heeft geen idee wie ze eigenlijk is en hoe ze zich verhoudt tot haar familieleden en dat wordt pijnlijk duidelijk wanneer haar grootvader Emir (Omar Fellah) komt te overlijden. De oude man streed in een ver verleden voor een onafhankelijk Algerije en de herinneringen aan die tijd zijn de enige die de dementerende man nog helder voor de geest had. Opa bleek de enige die zijn nazaten nog enigszins bij elkaar wist te houden, want de familie valt na zijn heengaan al snel uiteen. Er blijkt nogal wat oud zeer te zijn tussen de familieleden onderling en de opgekropte frustraties en broeiende conflicten steken achter elkaar de kop op. Neige had altijd een goede band met haar grootvader, maar de twijfel slaat toe wanneer ze bedenkt hoe goed ze hem eigenlijk gekend heeft. Ze tracht haar identiteitscrisis te bezweren door in het verleden van haar familie te duiken en meent het antwoord op haar vragen te kunnen vinden in Algerije.

Familierelaties staan centraal in ‘DNA’, maar het is nogal een rommeltje. Het enige dat we weten is dat we met drie generaties te maken hebben en dat hun etnische achtergrond een rol speelt. Op zichzelf is de problematische geschiedenis tussen Algerije en voormalig overheerser Frankrijk een interessante achtergrond voor een multicultureel familiedrama, maar ‘DNA’ werpt meer vragen op dan antwoorden of visies. De conflicten in de familie van Neige lopen regelmatig hoog op in de energiek gefilmde confrontaties, maar waartoe ze nou precies dienen blijft een raadsel. De onderlinge familiebanden – hoe verhoudt het ene personage zich tot het andere – blijven lange tijd een groot vraagteken. Neiges relatie met haar ouders is in elk geval niet al te best; de door Fanny Ardant gespeelde moeder is een jaloers, manipulatief en autoritair kreng en haar vader is een keiharde egoïst. Waarom haar ex (Louis Garrel) nog rondhangt in deze disfunctionele familie is merkwaardig, al is het voor de kijker fijn omdat hij in elk geval nog voor de nodige luchtigheid zorgt. Want de individuen mogen dan emotioneel beschadigd zijn, als we eerlijk zijn is het maar een onsympathiek stel ijdeltuiten waar we naar zitten te kijken.

Dat Maïwenn, die het scenario in ijltempo schreef samen met Mathieu Demy, haar acteurs volop de ruimte gaf om de scènes naar eigen inzicht in te vullen, op basis van slechts beknopte omschrijvingen, heeft als gevolg dat de scènes niet altijd lekker in elkaar overlopen, dat een aantal verhaallijnen in het onbestemde blijft hangen en dat de acteurs meer staan te acteren dan dat ze in de huid van hun personage kruipen. Geluk bij een ongeluk is dan dat ze gespeeld worden door mensen als Ardant, Garrel, Marine Vacth en Dylan Robert, naar wie je prima kunt kijken, zelfs wanneer je je ergert aan het gebrek aan houvast in de film. Maïwenn heeft aangegeven dat ze ‘DNA’ bij wijze van tussendoortje maakte, in afwachting van het rondkrijgen van de financiering van een veel grotere film over Madame du Barry, de maîtresse van Lodewijk de vijftiende. Ze gaf zichzelf drie weken, beperkte middelen en een kleine crew en bleef voor het verhaal dicht bij haarzelf. Dan mag je misschien geen hoogvlieger verwachten. Maar een film die zo weinig antwoorden geeft en de kijker laat gissen naar de reden waarom Neige meent haar antwoorden te kunnen vinden in Algerije is, zeker met deze cast, een tegenvaller.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 24 juni 2021
DVD- en blu-ray-release: 20 oktober 2021