Dororo (2007)

Regie: Akihiko Shiota | 139 minuten | actie, drama, horror, komedie, avontuur, fantasie | Acteurs: Satoshi Tsumabuki, Kou Shibasaki, Kumiko Aso, Eita, Hitori Gekidan, Satoshi Hakuzen, Mieko Harada, Yoshio Harada, Kiichi Nakai, Anna Tsuchiya

Lang leve Manga. Wie dacht dat alle verhalen al verteld zijn en dat er geen origineel script meer te vinden is op deze aardbol, hoeft zich alleen maar tot de schijnbaar onuitputtelijke verbeeldingskracht van de Japanners te wenden. Met alle ondenkbare personages en verhalen die zij tevoorschijn toveren in de – door alle lagen van de bevolking gelezen – Manga animatiepockets kunnen (potentiële) filmmakers nog jaren voort. Het zal door de fantastische aard van deze verhalen dan waarschijnlijk vaak om animatiefilms gaan, maar ook live action manga kan voor interessante resultaten zorgen. Dat laat ‘Dororo’ zien, een eigenaardige, maar prima werkende mix van martial arts, fantasy, drama, en humor.

De film is moeilijk in een hokje te plaatsen en zal op verschillende momenten de kijker zich doen afvragen in wat voor vreemde film hij nu weer is beland. Gigantische rupsen met ogen in hun rug. Een reuzenbaby die een balletje overtikt met Hyakkimaru, een grote spin met mensachtig gezicht… en dat is nog maar het begin. De kijker die echter volhoudt en niet meteen de zaal uitloopt vanwege het tamelijke Power Ranger-gehalte van de film, zal zich alleen maar erg goed vermaken met deze fantasievolle parade van demonen en fantastische figuren. Niet alleen is het buitengewoon entertaining om Hyakkimaru allerhande vliegende en springende beesten te lijf te zien gaan in een montage voorzien van flamenco-achtige muziek, de monsters blijken soms zelfs interessante vraagstukken naar voren te brengen of symbool te staan voor maatschappelijk problematiek. Zoals het te vondeling leggen van kleine kinderen bij een tempel wegens economische malaise, bijvoorbeeld. En twee wolfdemonen laten Hyakkimaru bij zichzelf te rade gaan wat betreft zijn beweegredenen, toekomstverwachtingen en zelfbeeld.

De sidekick van Hyakkimaru is Dororo, of tenminste, zo noemt deze komische dievegge zichzelf, op dit idee gebracht door Hyakkimaru zelf. Ze trekt op met de zelf benoemde naamloze zwerver omdat ze uit is op zijn machtige zwaard, hopend dat deze er op een gegeven moment afvalt, wanneer hij zijn echte arm van een demon heeft terugveroverd. Ze wil dit zwaard voor haar eigen wraakzuchtige redenen, en ook haar stoere voorkomen blijkt een dramatische motivatie te hebben. Kortom, niemand is hoe hij op het eerste gezicht lijkt te zijn. Zelfs moordenaars hebben het in zich om berouw te tonen. Ook Oedipale elementen worden niet geschuwd.

Maar bovenal is ‘Dororo’ een leuk, fantasievol spektakel, met aantrekkelijke martial arts, maffe demonenconfrontaties en zelfs Westernverwijzingen – Dororo is de “Man Zonder Naam” en de muziek doet soms sterk denken aan Morricone’s werk voor ‘Once Upon a Time in the West’. Eigenlijk is er geen reden te bedenken waarom een filmfan deze aparte film aan zich voorbij zou moeten laten gaan.

Bart Rietvink