Dragons Forever – Fei lung mang jeung (1988)

Regie: Sammo Hung, Corey Yuen | 90 minuten | actie, komedie | Acteurs: Yuen Biao, Corey Yuen Kwai, Deannie Yip Tak-Han, Pauline Yeung Bo-Ling, Crystal Kwok, Jackie Chan, Sammo Hung, Benny Urquidez

Er zijn weinig zekerheden in het leven. Toch kun je op één ding altijd rekenen: iedere Jackie Chan-film puilt uit van ongelooflijk knappe stunts. Zo ook ‘Dragons Forever’. Helaas is meneer Chan weer eens vergeten om de wervelende actie te verpakken in een fatsoenlijk verhaaltje. Maar goed, het gebrek van een script in een Chan-film is ook een van die zeldzame zekerheden in deze wereld.

‘Dragons Forever’ draait om de aalgladde advocaat Jackie (Chan). De raadsman wint vrijwel iedere zaak die hij aanneemt, dat hij het niet zo nauw neemt met beroepsethiek is niet belangrijk voor hem. Als Jackie verliefd wordt op de vrouw die hij aanklaagt, verandert zijn leven op slag. Tot overmaat van ramp wordt de advocaat ook nog eens aangevallen door een gangster.

Tja, het verhaaltje van ‘Dragons Forever’ is onsamenhangend, vaag en clichématig. Echt storend wordt het gemis aan een verhaal niet, omdat het tempo van de film hoog is en er constant wel iets gebeurt. Zo wordt er heel wat afgeknokt in deze film. En zoals gezegd zitten de vechtscènes goed in elkaar. Chan is op dreef, in een moordtempo ontwijkt hij messen, tafels en vazen. En passant schopt hij wat schurken tegen de grond en werkt hij inbrekers de deur uit. Maar niet alleen Chan gaat lekker in deze film.

Naast Chan zijn ook Hong Kong-sterren Sammy Hung en Benny Urquidez van de partij. Hung is een zwaarlijvige kung fu-ster die in cultkringen wel een belletje doet rinkelen. Ondanks zijn gewicht is Hung razendsnel en ontzettend lenig. En net als Chan is de dikkerd gespecialiseerd in slapstickactie. Urquidez is dan weer een wat serieuzere actieheld die uitblinkt in het gericht plaatsen van keiharde karateklappen. Het is wel duidelijk dat je hier met echte vakmensen hebt te maken.

De Martial Arts gevechten zijn flitsend in beeld gebracht en alle stunts zijn traditioneel gemaakt. Wire frame- of computergegenereerde trucages zie je niet terug in ‘Dragons Forever’. Heel leuk en aardig al die stunts, maar zonder verhaal of heldere structuur heb je er niet zoveel aan. Helaas gaat de film bij dat punt onderuit. Het acteerwerk is degelijk, maar niet meer dan dat.

De personages zijn leeg, eendimensionaal en missen een eigen identiteit. Karikaturen als de glibberige advocaat, de domme dikzak en de sigaarrokende gangster zijn gewoon veel te vaak voorbij gekomen om nog te kunnen boeien. Hung en Chan leunen op hun natuurlijke charmes om de boel nog bij elkaar te houden, maar op de een op andere manier lukt het hen niet om nog op te vallen tussen de kakofonie van actie en leeghoofdige meligheid.

Meligheid? Jawel, ‘Dragons Forever’ is niet zomaar een actiefilm, maar een komische knokfilm. Jammer genoeg is de humor net zo flauw als een gemiddelde aflevering van ‘Bassie & Adriaan’. Denk aan slecht getimede spraakverwarringen, versprekingen en persoonsverwisselingen. Als je nagaat dat het merendeel van de grappen zo uit een klucht kunnen komen (de welbekende man in een kast), dan begrijp je wel dat deze film soms behoorlijk vermoeiend is.

Naast de melige humor en de actie speelt de liefde ook een grote rol. Door een tweetal romances in de film te proppen hoopt ‘Dragons Forever’ ook de romantici aan te spreken. En hoewel de liefdesscènes soms lief en ontroerend zijn zijn ze de helft van de tijd nogal langdradig en oninteressant uitgewerkt. De geliefdes draaien lang om elkaar heen en er wordt op een vervelende en onwaarschijnlijke manier geprobeerd om de romances wat op te rekken. Als komedie en romantisch drama is de productie volkomen mislukt.

Het is dankzij de actie dat Hung’s werk zo leuk is geworden. Houd je van ‘ouderwets’ stuntwerk dan moet je deze film zeker een kans geven. De nonstop actie is zeer genietbaar en Chan en Hung bewijzen dat ze als actiester eenzaam aan de top staan. Dankzij het ontbreken van een strenge ziektekostenverzekeraar op de set gaat Chan in zijn Chinese productie een stuk verder dan in zijn Amerikaanse films.
Ook al zo’n zekerheid.

Frank v.d. Ven