Drii Winter (2022)

Regie: Michael Koch | 136 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Simon Wisler, Michèle Brand, Daniela Barmettler, Elin Zgraggen, Josef Aschwanden

Wat als de wil ontbreekt bij je partner om verder te leven? De bonkige landwerker Marco (Simon Wisler) werkt zich een slag in de rondte ergens in een klein afgelegen dorpje tussen de Zwitserse Alpen. Hij heeft een relatie met de jonge moeder Anna (Michèle Brand) die in de lokale gemeenschap is opgegroeid. De beeldige hardwerkende vrouw werkt in het pension van haar moeder en is tevens postbode. Zo beetje elke mannelijke dorpsgenoot komt drinken en roddelen in de bar van het pension. Kortom, Anna kent iedereen en iedereen haar. Marco wordt beschouwd als buitenbeentje, eentje van de lage landen. Desalniettemin trouwen ze met elkaar. Vervolgens slaat het noodlot toe. Hij krijgt een motorongeluk en per toeval ontdekken de artsen een tumor in zijn hoofd. Na de succesvolle operatie blijkt Marco echter een veranderd mens en zakt ver weg in een depressie. Trouw als Anna is, probeert ze op allerlei manieren hem te helpen om het leven weer op te pakken.

Al vanaf de eerste beelden en klanken in ‘Drii Winter’ voel je dat er iets niet in de haak is. De luchten zijn te blauw en te strak. Ook hoofdpersoon Marco weifelt er op los: hoe kan de liefde tussen Anna en hem zo mooi zijn? Het omringende gebergte geeft in ieder geval geen antwoord en echoot slechts wat je roept. De lokale lui zijn dit gewend maar hun afgemeten, doelmatige conversaties en gelaten zwijgzaamheid verraden niettemin een vorm van grote eenzaamheid. De immense natuur bepaalt hier nog voornamelijk de wandel van mensen.

Filmisch jongleert het Zwitserse ‘Drii winter’ met opvallende tegenstellingen. Regisseur Michael Koch koos voor een realistische stijl geschoten in een 4:3 formaat. Hoewel het niet meteen het formaat is dat je associeert met het duizelingwekkende landschap, levert Koch hoe dan ook prachtige plaatjes af. Vooral alledaagse details spreken tot de verbeelding in de film. Omgeven door dichte mist staat Marco met een collega onder aan een berg om de hooibalen op te vangen die via kabelbanen naar beneden roetsjen. Tijdens het monotone werk lost langzaam de mist achter Marco zich op en torent het magnifieke gebergte boven hem uit: dit Sisyphus werk is noodzakelijk en nietig tegelijk. Plotsklaps strijkt er een Bollywood-productie neer in het dorpje. De musical-achtige opnames van de buitenlandse productie contrasteren enorm met die van de ingetogen emoties op het Zwitserse boerenland en benadrukken nog maar eens Anna’s zwijgzame lijden over haar geliefde.

Meer in de trant van Bollywood is Kochs film voorzien van intermezzo’s met een Zwitsers koor. Als een klaagzang uit een Griekse tragedie geeft het koor commentaar op wat er gebeurt met de geliefden en brengt het voorbode van geluk en ongeluk. Hoewel het zonder enige valse noot gepresenteerd wordt en een interessant facet van de Alpencultuur laat zien, kan ‘Drii Winter’ best zonder deze theatrale versiering want het komt ietwat geforceerd over en vertraagt de klagerige zang uiteindelijk het meeslepende drama.

De betrekkelijk kleine Zwitserse filmindustrie toont met ‘Drii Winter’ (met Duitse hulp) dat het bij de gevestigde filmhuislanden in Europa kan aanhaken. Ondanks dat Michael Koch zich gedraagt als een Zwitserse versie van Bruno Dumont, bewandelt hij een moedig pad met dit noodlotsdrama waarin schuld en boete hoogtij vieren en amateuracteurs de dienst uitmaken. Toch mist het de emotionele klap na de grote catastrofe, de zo geliefde maagsplitsende catharsis uit de Griekse tragedie. De wanhoopskreten van Marco en Anna tussen het gebergte galmen na om vervolgens te verstommen en geruisloos voorbij te gaan aan talloze kabbelende beekjes.

Roy van Landschoot

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 1 september 2022