Easter Parade (1948)

Regie: Charles Walters | 107 minuten | romantiek, musical | Acteurs: Judy Garland, Fred Astaire, Peter Lawford, Ann Miller, Jules Munshin, Clinton Sundberg, Richard Beavers, June Gale, Hector and His Pals, Sara Shane, Lola Albright, Shirley Ballard, Jimmy Bates, Hal Bell, Margaret Bert, Peter Chong, Jimmie Dodd, Dolores Donlon, Fern Eggen, Harry Fox, Sig Frohlich, Ruth Hall, Helene Heigh, Shep Houghton, Marjorie Jackson, Patricia Jackson, Bob Jellison, Doris Kemper, Gail Langford, Joi Lansing, Nolan Leary, Jeni Le Gon, Frank Mayo, Harold Miller

In de jaren veertig en vijftig van de twintigste eeuw was de Hollywood-musical booming business. De studio die er zijn paradepaardje van had gemaakt was Metro-Goldwyn-Meyer (MGM), waar alle grote sterren van die tijd onder contract stonden. Judy Garland, Gene Kelly en Fred Astaire bijvoorbeeld waren het toonbeeld van de glitter en glamour en voelden zich derhalve als een vis in het water bij de studio die zijn producties aankleedde met beeldige decors, geweldige muziek en een overdonderende Technicolor-fotografie. MGM produceerde vanaf 1939 (met ‘The Wizard of Oz’) een lange reeks musicals die toonaangevend werden in de filmwereld. ‘Meet Me in St. Louis’ (1944), ‘An American in Paris’ (1951), ‘Singin’ in the Rain’ (1952) en ‘The Band Wagon’ (1953) worden stuk voor stuk tot de beste musicals aller tijden gerekend en kunnen ook een halve eeuw later nog op een grote schare liefhebbers rekenen. Een minder bekende titel uit de koker van MGM, maar zeker niet minder vrolijk, kleurrijk en swingend, is ‘Easter Parade’ uit 1948, de film die de geschiedenis ingaat als de enige productie waarin de legendarische musicalsterren Fred Astaire n Judy Garland samen te zien zijn.

Het zal niet als een verrassing komen dat de plot van ‘Easter Parade’ weinig voorstelt – het lijkt haast een kenmerk te zijn van een musical, waarin dans, zang en show het verhaal steevast naar de achtergrond drukken. Fred Astaire speelt Don Hewes, een danser die daags voor Pasen 1911 te horen krijgt dat zijn vaste partner Nadine (Ann Miller) heeft besloten solo verder te gaan. Ze gaat op Broadway werken voor de grote theaterproducent Florenz Ziegfeld. Omdat er een prestigieuze paasoptocht op stapel staat waar hij aan meedoet moet Don nu dus op zoek naar een nieuwe danspartner. In een overmoedige bui wedt hij met zijn beste vriend Jonathan Harrow III (Peter Lawford) dat hij van ieder meisje een succesvolle danseres kan maken. In een café pikt hij het naïeve meisje Hannah Brown (Judy Garland) op en hij met veel moeite brengt hij haar de fijne kneepjes van het vak bij. Het plan lijkt te lukken: met vallen en opstaan boksen de twee een succesvolle variétéshow in elkaar. Maar dan gooit de liefde roet in het eten. Zullen Don en Hannah al die amoureuze beslommeringen op tijd van zich af kunnen zetten en alsnog samen aan de paasoptocht mee kunnen doen… ?

‘Easter Parade’ is gebaseerd op een verhaal van Frances Goodrich en Albert Hackett, die samen met Sidney Sheldon tevens het scenario schreven. Maar waar hebben we het eigenlijk over? Want voor een musical maakt het helemaal niets uit wie het verhaal schreef, zolang de plaatjes en de muziek maar een lust voor oog en oor zijn. Het is aan MGM wel toevertrouwd om een overweldigende musical op poten te zetten. De prachtigste decors werden gebouwd, die met veel oog voor detail en esthetiek is uitgewerkt. De kleurrijke kostuums dragen volop bij aan alle vrolijkheid. De fotografie van Harry Stradling is zo stralend dat je uren nadat de film afgelopen is nog steeds vrolijk bent. ‘Easter Parade’ is bovendien uitgedost met maar liefst zeventien onweerstaanbare meezingers van Irving Berlin, die vrijwel allemaal goed uit de verf komen. De film won niet voor niets de Oscar voor de beste muzikale score voor een musical (Johnny Green en Roger Edens). Een van de hoogtepunten is ‘Drum Crazy’, waarbij de bijna vijftigjarige (!) Fred Astaire in een speelgoedwinkel de sterren van de hemel danst. Minder geslaagd is de uitvoering van ‘The Fella with the Umbrella’, met name omdat Peter Lawford ten opzichte van zijn medespelers heel wat minder vocale kwaliteiten heeft en ook als danser minder goed uit de voeten kan. Gelukkig voor hem- en voor de film – blijft het bij dit ene nummer.

De grootste attractie van deze film is wellicht de samenwerking tussen Astaire en Garland en de clash tussen hun twee totaal verschillende (dans-) stijlen. Astaire is de sierlijke, technisch zeer begaafde danser, terwijl Garland het vooral van haar timing en uitstraling moet hebben. Het is heel bijzonder om de twee samen in actie te zien. Ondanks het leeftijdsverschil (bijna 25 jaar) weten ze het publiek ervan te overtuigen dat ze daadwerkelijk iets voor elkaar voelen (mede doordat een en ander heel zedig gebracht wordt, met dank aan de censuurcode). Astaire was eigenlijk al met (vervroegd) pensioen, maar kwam speciaal vanwege de mogelijkheid om met Garland te werken terug op zijn beslissing. Hij voelt zich duidelijk als een vis in het water en dat straalt hij absoluut uit. Ook Garland grijpt de kansen om in de spotlights te staan met beide handen aan, al heeft zij jammer genoeg nauwelijks solo’s. Zoals gezegd is Peter Lawford minder in zijn element. De man die vooral bekend werd als lid van de befaamde ‘Rat Pack’ valt in een film als deze compleet weg ten opzichte van zijn meer getalenteerde collega’s. Ann Miller daarentegen weet van haar beperkte rol een bijzondere creatie te maken die de film kleur geeft. Haar overdonderende soloperformance ‘Shakin’ the Blues Away’ vormt een van de absolute hoogtepunten. Een klein maar memorabel bijrolletje is er voor Jules Munshin als de hilarische Franse ober François.

Regisseur Charles Walters levert degelijk werk af, maar is zeker geen Vincente Minnelli of Stanley Donen, die hun eigen, innovatieve stempel op hun werk weten te drukken en daardoor tot de absolute meesters in het musicalsgenre worden gerekend. Waarschijnlijk heeft ‘Easter Parade’ om die reden nooit een klassieke status verworven. Hoewel van mindere kwaliteit dan de absolute toppers in het genre – ‘Singin’ in the Rain’ en ‘The Wizard of Oz’, is ‘deze prent toch een ware traktatie voor iedereen die van de klassieke Hollywood-musical houdt. Een bonte aaneenschakeling van wervelende liedjes, daverende dansacts en weelderige decors, alles even kleurrijk en vrolijk. Natúúrlijk heeft de plot bitter weinig om het lijf, maar dat was te verwachten.

Patricia Smagge

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 8 september 1949