Edge of Darkness (2010)

Regie: Martin Campbell | 108 minuten | drama, thriller | Acteurs: Mel Gibson, Danny Huston, Ray Winstone, Shawn Roberts, Caterina Scorsone, Peter Hermann, Denis O’Hare, Gbenga Akinnagbe, Bojana Novakovic, Jay O. Sanders, Frank Grillo, Wayne Duvall, Scott Winters, David Aaron Baker, Rick Avery, Tom Kemp, Kevin DeCoste, Frank Ridley, Paul Sparks, Peter Epstein, Elizabeth Dings, Stephanie Atkinson, Jennifer Nichole Porter, Nico Evers-Swindell, Gabrielle Popa, Joe Stapleton, David J. Curtis    

Na wat jaartjes niet geacteerd te hebben is Mel Gibson weer te zien in de zeer geslaagde thriller ‘Edge of Darkness’. De film is een remake van de gelijknamige TV miniserie van de BBC uit 1985. Gibson, aan wiens geestesgesteldheid werd getwijfeld naar aanleiding van zijn bewerking van het lijdensverhaal van Jezus Christus in ‘The Passion of the Christ’, speelt meestal personages die enigszins wat geflipte trekjes vertonen. Gibsons kracht als acteur zit hem in zijn bewegelijke en speelse spel en expressieve gezichtsuitdrukkingen. In ‘Edge of Darkness’ speelt hij echter opvallend ingehouden en zonder de typische neurotische gekke bekken die we ook wel van hem kennen. Dat ook nog de jaartjes inmiddels aan de acteur beginnen af te zien, geeft een indruk van een wat moeizaam ogende Gibson die gestaag echter toch overtuigt in zijn rol van alleenstaande vader en politieman Thomas Craven die zijn dochter kwijtraakt bij een moordaanslag en op wraak zint.

Een subtiele Gibson dus en die subtiliteit zien we ook terug in de rest van Martin Campbells film die eerder verantwoordelijk was voor ‘Casino Royale’, de beste Bond film sinds Roger Moore het stokje overnam van Sean Connery. Campbell weet actie en drama prima uit te balanceren en durft in de montage de tijd te nemen om een goed verhaal te vertellen. In ‘Edge of Darkness’ schroeft hij het tempo nog verder omlaag tot pre jaren negentig niveau. Dus geen ultra hippe montage met de laatste trucjes uit het videoclipcircuit om het gebrek aan verhaal en vertelkunst te verhullen, maar opvallend rustige en relatief lange scènes waarin de personages tot leven komen en vooral de band tussen vader en zijn dochter voelbaar wordt. En dat is belangrijk want het wraakmotief wordt hier niet gebruikt om daarna snel anderhalf uur klappen te gaan uitdelen.

Dat betekent trouwens niet dat er niet wordt gemept in de film, dat kan je gerust aan Gibson overlaten. Zo zijn er een aantal echte spannende actiescènes, zoals een potje ouderwets knokken in een kleine huiskamer. Als je bedenkt dat de originele serie zes uur duurde, is het helemaal niet slecht gedaan hoe het scenario terug is gebracht naar ongeveer twee uur en toch een coherent verhaal is gebleven. Af en toe laat Campbell echter in de eindmontage wat steekjes vallen. Zo zijn er vooral in het midden van de film een paar scènes die uit de lucht lijken te komen vallen, er nog even snel tussen worden gestopt of niet bevredigend worden afgerond. Zo is er bijvoorbeeld een ontmoeting tussen Craven en de leider van een activistenclubje, die er verhaal technisch in moest maar waarschijnlijk de vaart uit de film haalde en dus flink is ingekort. Op deze slordigheden na is ‘Edge of Darkness’ een atmosferische thriller met oog voor detail en locatie. Boston en omgeving komen mooi uit de verf; Craven is veel terug te vinden in zijn huis en keuken waarvan de belichting steeds obscuurder wordt naarmate de film zijn tragische climax nadert. En let op de scène waarin onder andere Craven in regenjas in silhouet te zien is voor een raam met luxaflex, een sterk staaltje retro!

Alberto Ciaccio

Waardering: 4

Bioscooprelease: 28 januari 2010