Emmanuelle (1974)

Regie: Just Jaeckin | 90 minuten | drama, erotiek, romantiek | Acteurs: Alain Cuny, Sylvia Kristel, Marika Green, Daniel Sarky, Jeanne Colletin, Christine Boisson, Samantha, Gabriel Briand, Gregory    

De originele ‘Emmanuelle’, met een jonge Sylvia Kristel in de hoofdrol, is een aardige film in het genre van soft erotische films. Regisseur Jaeckin neemt je mee naar de broeierige omgeving van Thailand, waar het altijd warm is en de liefde gooedkoop is. Een wisselvallig verhaal, redelijke acteurs en actrices en…nogal wat bloot. ‘Emmanuelle’ speelt zich af in Thailand; een land dat bekend staat om zijn niet onaanzienlijke bijdrage aan de seksindustrie. Het is 1974 en het zal weinig verbazing wekken dat Kristel en haar man (Sarky) op zoek zijn naar maximale, persoonlijke vrijheid. Zoals het een jaren zeventig-film betaamt, zijn de hoofdrolspelers uit op een seksuele zoektocht en het zoeken naar hun eigen ik. De jonge twintiger Emmanuelle begint als muurbloem, maar transformeert al ras in een zelfbewuste vrouw, die niet schroomt om haar seksualiteit te tonen. Een aardig gegeven is dat zij en haar man elkaar vrij laten in hun keuze van seksuele partners, maar het is Emmanuelle die dit gegeven steeds leuker vindt terwijl haar man gek van jaloezie wordt. En heeft Emmanuelle’s echtgenoot reden om jaloers te zijn? Als hij jaloers moet zijn, dan op een aantal leden van het andere geslacht. Emmanuelle wordt ingewijd in het rijkeluis leventje van een aantal vrouwen van ambassadeurs en komt in het vizier van de wat oudere, maar niet minder aantrekkleijke blondine Ariane (Colletin). Een partijtje squash tussen Ariane en Emmanuelle leidt uiteindelijk tot een hartverwarmende climax! Emmanuelle lijkt ook kortstondig bevangen door de jonge, brutale Marie-Ange, die zich op een gegeven ogenblik lekker maakt met een foto van een jonge Paul Newman in haar hand! Uiteindelijk valt Emmanuelle voor de blonde Bee (Green), maar ook deze ‘vriendschap’ komt niet helemaal uit de verf.

Na Emmanuelle’s uitstapjes met een aantal dames komt ze in contact met de oudere Mario (Cuny) en vanaf hier gaat het echt bergafwaarts met de film. Ten eerste is het nogal ongeloofwaardig (en soms lachwekkend) om je te realiseren dat deze oude man een begrip is in en rond Bangkok wanneer het gaat om erotiek. Ten tweede neuzelt hij de godganse tijd over zelfontplooiing, je losbreken van maatschappelijke ketens en wetmatigheden van de seks, waardoor de kwaliteit van de film zienderogen daalt. Natuurlijk kan het interessant zijn om te kijken hoe Emmanuelle omgaat met de avances van een nietsvermoedende voetganger of wat er gebeurt wanneer ze een opiumhuis binnen loopt waar alleen mannen vertoeven, maar echt boeiend is het niet. Zeker niet als je jezelf realiseert dat dit soort escapades, volgens de ‘geleerde’ Mario, de ware erotische geneugten zijn.

Nee, heel bijzonder is ‘Emmanuelle’ niet, hoewel de impact van de film toentertijd en naderhand natuurlijk groot was. De jonge Kristel vestigde haar naam als ster van de softe erotiek en raakte die naam niet meer kwijt, hoe hard ze dat later ook probeerde. ‘Emmanuelle’ is een film over borsten en billen, maar echt warm krijg je het er niet van.

Robbert Bitter

Waardering: 2

Bioscooprelease: 3 oktober 1974