Ennio (2021)

Regie: Giuseppe Tornatore | 156 minuten | documentaire, biografie | Met: Ennio Morricone, Quentin Tarantino, Hans Zimmer, Clint Eastwood, Oliver Stone, John Williams, Terrence Malick, Barry Levinson, Wong Kar-Wai, Dario Argento, Giuseppe Tornatore, Quincy Jones, Roland Joffé, Bruce Springsteen, Lina Wertmüller, James Hetfield, Phil Joanou, Marco Bellocchio, Enzo G. Castellari, Joan Baez, Mychael Danna, Mike Patton, Carlo Verdone, Liliana Cavani, Laura Pausini, David Puttnam, Vittorio Taviani, Zucchero

156 minuten filmfragmenten van klassiekers met muziek van Ennio Morricone (1928-2020), dat kan toch geen straf zijn? Zeker niet voor de filmfan. De man die naar eigen zeggen soms tegen heug en meug de prachtigste bijdragen aan de filmmuziek leverde, deed dat voor de besten: Sergio Leone, Bernardo Bertolucci, Brian de Palma en Quentin Tarentino, om er maar eens een paar te noemen.

Klassiekers als ‘The Good, the Bad and the Ugly’ en ‘The Untouchables’, we kennen allemaal de even subtiele als dramatische bijdragen van Morricone, een vrij teruggetrokken man die niet blij werd van bemoeizuchtige regisseurs, zo blijkt uit de reeks pratende hoofden die aan ons voorbijtrekt. Maar zo zijn de groten: koppig en autonoom. Wat heeft Ennio aan een fluit als hij een strijkersensemble wil?

Die weerbarstige samenwerkingen leverden wel meesterwerken op, zo gaat het vaak ook. Het maakt Ennio’s tegenwerpingen wat kleinzielig, maar het werk is dat zeker niet. ‘Ennio’ is een meticuleus document, alle bevlogenheid en detail komen naar boven. Wel een beetje voer voor beroepsdeformanten als de recensent; ‘Ennio’ is een lange zit, alhoewel best afwisselend vanwege de vele hoogtepunten in het werk van Morricone.

Degelijk to the bone is deze documentaire: geen ophemeling, ook geen sappige levensverhalen. Toewijding, toewijding, toewijding, en opnieuw. Morricone lijkt een soort balletdanser, met gratie en discipline in lijn. Persoon en werk lijken perfect getroffen, en dat is ook een beetje de makke van ‘Ennio’: privé was er niet zoveel golfslag, en dat hoort er toch een beetje bij; ook deze recensent zit te wachten op sensatie, die zelden komt.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 21 april 2022