Fairuz, we hielden zoveel van mekaar (2003)

Regie: Jack Janssen | 80 minuten | documentaire 

Ooit stond Beiroet bekend als het Parijs van het Midden Oosten. Een welvarende havenstad is Beiroet echter al decennia niet meer; in 1975 werd de idylle verstoord door een burgeroorlog die bijna vijftien jaar zou duren.

In haar liederen bezingt de Libanese diva Fairuz haar verlangen naar de periode vóór de oorlog, haar eenzaamheid en haar hunkering naar liefde en geluk. En dat alles met een fluweelzachte stem waar de emoties vanaf druipen. Verwonderlijk is het dan ook niet dat zij door iedereen in haar geboorteland Libanon – links, rechts, moslim, christen – en ver daarbuiten op handen wordt gedragen. Dat zij tijdens de burgeroorlog in Beiroet is gebleven, terwijl zij geld genoeg had om het land te verlaten, heeft haar extra goodwill opgeleverd.

Tussen de archiefbeelden van Fairuz on stage door vertellen enkele inwoners van Beiroet over hun liefde voor deze diva. Opvallend én ontroerend is de tederheid waarmee zij over haar spreken. Zo houdt een fotograaf compleet vergeelde platenhoesjes in de lucht, terwijl hij met een schuin hoofd vraagt: ‘Is ze niet beeldschoon?’ Vervolgens spreekt hij het vermoeden uit dat zijn twee huwelijken zijn gestrand omdat zijn echtgenotes niet van Fairuz hielden.
Duidelijk wordt ook hoeveel kracht veel bewoners uit haar muziek putten. Heftig is het verhaal van de man die vertelt hoe haar muziek hem hielp tijdens de burgeroorlog, in de jaren dat hij in een Syrische gevangenis zat en werd gemarteld. Triest is het relaas van een taxichauffeur die dag en nacht werkt maar nog steeds zijn gezin nauwelijks kan onderhouden. Gefrustreerd en dodelijk vermoeid is hij. Slechts als hij Fairuz ‘Libanon, ik heb je lief’ hoort zingen, verschijnt er een flauwe glimlach op zijn gezicht.

Hun verhalen vallen zwaar. Zeker omdat het tempo in ‘Fairuz, we hielden zo van mekaar’ behoorlijk laag ligt: geregeld vallen lange stiltes, beelden van een gehavend Beiroet kruipen voorbij. Door deze traagheid is het soms lastig om je aandacht bij deze documentaire te houden; bijna ongemerkt dwalen je gedachten soms af. En dat is zonde, want de inhoud van dit debuut van Jack Janssen verdient méér.

Patricia Jacob

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 11 september 2003