Fallen Angels – Confessions of a Hitman (1994)
Regie: Larry Leahy | 84 minuten | drama, misdaad | Acteurs: James Remar, Michael Wright, Emily Longstreth, Al Israel, Richard Bakalyan, Richard Caruso, Marcus Demian, Jim Staskel, Ted Markland, Mark Lonow, Perry Lopez, Frank Renzulli, Skeeter Vaughan, Vincent Barbi, Vladimir, Ruth de Sosa, Charles Prior, John Brandon, Quinn Monahan, Victoria Hirsh
‘Zand & Blues’
Quentin Tarantino maakt stripboekkarakters en met Vincent Vega zette hij de stereotype gangster neer: strak in het pak, gladgekamd haar en een koele blik in de meest verhitte situaties. Laten we echter niet vergeten dat er vóór ‘Pulp Fiction’ ook gangsters waren en dat men, met name in de b-film, deze stripboekachtige overdrijving ook al kende. ‘Fallen Angels’ is zo’n b-film.
Zijn naam is Bruno Serrano en Bruno heeft zojuist vier miljoen dollar gestolen van zijn oom. Deze film gaat over zijn reis van Atlantic City naar Las Vegas, waar hij zijn oom nog éénmaal zal ontmoeten om wraak te nemen voor de moord op zijn vader. Verwacht geen ingewikkelde zijsporen of diepe karakterschetsen. Deze film gaat over Bruno, zijn chauffeur, een opgepikt meisje en hun reis door Death Valley in een witte limousine.
De kern van ‘Fallen Angels’ is niet het verhaal, maar de thematiek van een man die nog minder dan een maand te leven heeft. Bruno’s reis is een metafoor voor zijn eigen reis richting de dood en de scènes zijn Bruno’s pogingen om op het laatste moment vergeven te worden voor zijn zonden.
Het grootste gedeelte van de film bestaat echter uit zand. Zand en blues, want Larry Leahy besteedt een groot gedeelte van de film aan panoramische omgevingsshots die slechts door stevige bluesnummers begeleid worden. Mooi is het allemaal wel, maar op sommige momenten rekt Leahy het net iets teveel op en beginnen de lang uitgesponnen outro’s van de nummers te vervelen. Gelukkig is de omgeving van Death Valley schitterend genoeg om dat bezwaar even aan de kant te zetten.
Tegen het trage verloop van de film staan enkele goed geschreven karakters. Karakters die er ook wat vormgeving betreft mogen zijn. Bruno is het archetype gladde gangster met vervaarlijke nonchalante blik, zijn chauffeur Charley de stille, maar even koele nummer twee in strak kostuum en Corina de van huis weggelopen schoonheid. Het zijn karakters die mysterie uitademen en dit zorgt ervoor dat hun verhaal direct je aandacht heeft. Een goede zet in een film die door zijn lange, serene scènes wat geduld vraagt. De solide karakters zorgen ervoor dat je aandacht erbij blijft. Verwacht echter geen spectaculaire wendingen of agressieve schietpartijen als beloning voor dit geduld. ‘Fallen Angels’ is een film die het tempo rustig houdt tot aan het einde.
James Remar weet zijn antiheld Bruno sympathiek neer te zetten, terwijl Michael Wright weinig woorden nodig heeft om van Charley een warme persoonlijkheid te maken. Er wordt weinig gesproken in de film, maar de momenten dat de acteurs hun stoïcijnse blik even terzijde mogen leggen komen goed uit de verf. Remar weet zich vooral uit te leven op de momenten waarin Bruno zijn zelfcontrole verliest en we een schets krijgen van Bruno’s verwarde staat.
Het enige wat de film naar beneden haalt is wellicht het simpele camerawerk. Dialogen worden opgebroken in standaard shot / reverse shot en weinig meer dan een pan langs de imponerende omgeving van Death Valley kon Leahy ook niet bedenken. Een gemiste kans in een film die zoveel tijd besteedt aan zijn locaties binnen het camerawerk. De muziek maakt hierin echter een hoop goed, want de stoffige blues van de band Raw is een mooie aanvulling op de desolate omgeving van de woestijn. De locatie is een prachtige achtergrond voor een verhaal over iemand die alles achter zich laat. Niet alleen als metafoor, maar ook omdat de woestijn Bruno de tijd geeft om zijn verhaal te vertellen en het ons de rust geeft om te luisteren.
‘Fallen Angels’ is een ietwat trage, maar mooie film die dankzij sterk geschreven karakters en sfeervolle panorama’s de moeite waard is om beter te leren kennen. Net iets meer creativiteit in het camerawerk had de film nog aantrekkelijker gemaakt. Een film die in gedachten langs komt wanneer je het nieuwste stripfiguur van Tarantino aan het bekijken bent.
Sander Colin