Hell Asylum (2002)
Regie: Danny Draven | 72 minuten | horror | Acteurs: Debra Mayer, Tanya Dempsey, Sunny Lombardo, Stacey Scowley, Olimpia Fernandez, Timothy Muskatell, Joe Estevez, Brinke Stevens, Paul Darrigo, Devin Hamilton, Julian Ott, Austin Priester, Matt Moffett, Aaron Brown, Wayland Geremy Boyd, Trent Haaga, Josephine Soegijanty, Jeff Cooper, Jason Paul Collum, Tammi Sutton
‘There are places that are doorways. Doorways between the worlds of the living and the dead. Places where the unexplained, the unusual become common. We call them haunted. The dead call them… home. ‘ Dit is de opgelezen tekst waarmee deze ‘Hell Asylum’ opent. Als er dan melding wordt gemaakt van een reality-programma waarin vijf deelneemsters met hun grootste angst worden geconfronteerd opent dit de deur voor veelbelovende horrorontwikkelingen. En die lijken waargemaakt te gaan worden wanneer vlak daarna twee techneuten bij de installatie van een camera in het spookhuis op bloederige wijze aan een schimmige gestalte ten prooi vallen.
Natuurlijk kan geen hond zich druk maken om de onverklaarbare verdwijning van dit tweetal en dus maken we vervolgens kennis met de vijf modellen die aan de ‘Chill Challenge’ mee gaan doen. Ze mogen elk een voorstelpraatje maken om daarmee identificatie, en dus medeleven mogelijk te maken. Maar het tegenoverstelde is het resultaat. Ze komen leeg, oppervlakkig en eendimensionaal over, ook veroorzaakt door hun clichématigheid. Types die maar al te herkenbaar zijn uit tal van andere horrorfilms. Niet bevorderlijk voor enige identificatie dus, temeer daar ze na hun aankomst in het ‘Chill Challenge’ huis geen karakterontwikkeling doormaken en niet veel meer noemenswaardigs meer doen dan ruzie maken en het loodje leggen.
Dat laatste gebeurt in confrontaties die ongetwijfeld als schrikwekkend moeten overkomen, maar die nogal onduidelijk in beeld worden gebracht. Snel elkaar opvolgende beelden vanuit wisselende camaraposities, schimmige en vage gestaltes, versnelde en wilde bewegingen, opspattend bloed het en der, schokkerig camerawerk, tussentijds afgewisseld met flitsen van sneeuwige televisiebeelden… waarschijnlijk is deze aanpak bedoeld om deze taferelen flitsend over te laten komen, maar het voornaamste resultaat is dat het nogal moeilijk te volgen is wat er precies gebeurt. Ook vanwege het gebrek aan licht in deze film. Niet alleen doordat het huis op zich van binnen al donker is, maar ook in de vorm van onderbelichting die in tal van scènes overheersend aanwezig is. Een technische onvolkomenheid die niet zozeer bijdraagt aan een duistere sfeer in deze film, maar na verloop van tijd vooral gaat irriteren, ook omdat de toch al onduidelijke confrontaties er niet bepaald helderder op worden. Het maakt duidelijk dat deze productie in technisch opzicht wel voor wat verbeteringen vatbaar is.
Net als de speciale effecten die langskomen, helaas veel te duidelijk nep en amateuristisch vormgegeven. Her en der bloederig genoeg, daar niet van, maar zowel de hersens als de ingewanden die uit de diverse slachtoffers getrokken worden lijken niet veel meer dan op in wat tomatensaus gedrenkte spaghettislierten, geen effecten dus die overtuigend over zullen komen. Slechts een paar andere effecten komen iets beter over, maar zijn te onvoldoende uitgewerkt en te gering in aantal. En er is toch echt meer voor nodig dan een paar close-ups van wat kronkelende wormen en maden om dat te kunnen compenseren. Hetzelfde geldt ten aanzien van de geesten die hun slachtoffers maken onder de bezoekers van het spookhuis. Hoewel ze spookachtig moeten lijken en huiver op moeten roepen, zullen hun verschijningen niet de haren te berge doen rijzen. Ze komen vooral over als een stel als Magere Hein uitgedoste figuranten (‘…shitty looking costume…’) van wiens verschijningen een niet bepaald dreigende of schrikwekkende uitstraling uitgaat. En de enkele close-ups van het gezicht van een vervaarlijk en geniepig kijkende geest kunnen dat helaas niet veel opvijzelen.
Temeer daar er aan de verschijningen van de geesten nogal wat vraagtekens kleven. Wie of wat zijn deze schimmige figuren eigenlijk (geweest)? Waarom lopen ze er zo bij? Waarom maken ze iedereen af die in hun huis komen? Waarom eten ze hun slachtoffers op? Er worden dan wel wat vage verhalen verteld over martelingen en opsluitingen die in een ver verleden in het huis hebben plaatsgevonden en die met de nodige speculaties blijkbaar een link met deze geesten moeten vormen, maar een daadwerkelijke verklaring voor hun verschijningen en voor hun handelingen blijft achterwege. Ook dit maakt de zaken er niet duidelijker op, doet deze geesten als te kunstmatig aanwezig in het verhaal overkomen, en zorgt er eens te meer voor dat ze tekortschieten om als eng of dreigend te worden ervaren.
Het resulteert al met al in een film waarin weinig engs of spannends voorbijkomt. Mede ook doordat er pas, afgezien van de scène met de twee techneuten en de maar al te wazige verhalen over de praktijken die er vroeger in het huis plaatsvonden, de film tot over de helft is voordat er zich iets noemenswaardigs afspeelt. In verhouding met de krap 67 minuten waarin dit verhaal wordt verteld een wel erg lange wachttijd. Ook een aantal bijkomende aandachtspunten binnen deze productie voegen niet veel toe aan de effectiviteit van het hele gebeuren. Even clichématige als onwaarschijnlijke ontwikkelingen, de niet uit de verf komende aanwezigheid en de perikelen van het aanwezige televisiepersoneel in het spookhuis en het paniekerig geren door de gangen van het huis dat door het ontbreken van een voelbare dreiging als vrij nietszeggend overkomt. De als eng bedoelde muziek heeft daardoor ook een averechtse werking en het nogal eens tekortschietend acteerwerk en tal van twijfelachtige dialogen maken in combinatie met een even ongeloofwaardig als lachwekkend einde dat deze film zich onder de horrorliefhebbers niet in een grote populariteit zal mogen verheugen. Zoals een van de deelneemsters aan de ‘Chill Challenge’ verzucht:’… its gonna take a lot more than some spooky legend and cheesy sound effects for me to give up a million dollars…’, zo zal er voor deze ‘Hell Asylum’ ook heel wat meer nodig zijn om de aandacht van de kijker vast te houden en het tot een gedenkwaardige horrorfilm te bestempelen. Helaas geen film om veel moeite voor te doen.
Frans Buitendijk