House of Hummingbird – Beol-sae (2018)

Regie: Bora Kim | 138 minuten | drama | Acteurs: Ji-hu Park, Sae-byeok Kim, Seung-Yun Lee, In-gi Jeong

Het Koreaanse coming-of-age-drama ‘House of Hummingbird’ speelt zich af in Seoul in 1994. Tienermeisje Eun-hee (Park Ji-hoo) is de jongste van drie kinderen. Ze woont met haar ouders, zus en broer in een appartement in een deprimerend groot en anoniem flatgebouw. Het gezin is niet arm en niet rijk. Ze komen net rond van de inkomsten van hun eigen rijstcakewinkeltje. Gelukkig zijn ze echter geen van allen. De vader gaat vreemd (althans, dat wordt geïmpliceerd). De moeder is doodop van het harde werken. Eun-hee’s oudere zus Suhee rebelleert. Broer Daehoon bezwijkt bijna onder de druk van het hoge verwachtingspatroon dat zijn ouders van hem hebben. Ook Eun-hee heeft het niet makkelijk. Ze wordt thuis genegeerd. Op school blijven haar resultaten onder de maat. Dat resulteert erin dat haar leraar denigrerende opmerkingen maakt en haar klasgenootjes de verwachting uitspreken dat Eun-hee vast zal eindigen als werkster bij één van hen.

Toch zijn er momenten van plezier in Eun-hee’s leven. Ze kan goed tekenen en droomt er van om striptekenaar te worden (iets waar het land in 1994 nog niet klaar voor was). Haar vriendje, Ji-wan, haalt haar trouw op van school. Op een dag durft Eun-hee hem zelfs te vragen of ze eens kunnen gaan zoenen. Met haar beste vriendin haalt ze kattenkwaad uit en bezoekt ze een club (waar No Limit van 2 Unlimited door de boxen schalt).

Dan krijgt ze een nieuwe lerares op het huiswerkinstituut waar ze Chinese les volgt. Dit is de eerste volwassen persoon in haar leven die oprecht in haar geïnteresseerd is. Met korte, kleine gesprekjes, waarin elk woord betekenis heeft, maakt deze lerares een diepe indruk op Eun-hee.

Tegen de achtergrond van één van Korea’s roerigste periodes in de jaren 90 (de dood van dictator Kim Il-Sung op 8 juli en het instorten van de Seongsu-brug in Seoul op 22 oktober bijvoorbeeld) schetst debuterend regisseur Bora Kim niet alleen een fraai beeld van een land dat zich in hoog tempo ontwikkelt; maar ook een bij vlagen ontroerend portret van een meisje dat zichzelf en haar omgeving leert kennen, haar verwachtingen moet bijstellen, en haar angsten waarheid ziet worden. Een meisje dat aansluiting probeert te vinden, of op zijn minst iemand die begrip toont. Het is duidelijk dat ze dit thuis niet vindt. Opgroeien doet pijn – in Eun-hee’s geval ook letterlijk onder andere vanwege de losse handjes van de mannen in het gezin, maar toch voelt ‘House of Hummingbird’ niet zwaar of dramatisch, al moet je daar wel voor openstaan. Voor wie het wil zien is de film hoopvol. Het is echter voor te stellen dat de film ook als deprimerend wordt ervaren.

Ondanks dat hoofdrolspeelster Park Ji-hoo een topprestatie neerzet, ontbreekt af en toe de connectie met het publiek. Voor een deel is dit te wijten aan de speelduur. De 138 minuten die de film duurt, voelt lang en zorgen ervoor dat het niet de emotionele achtbaan is die het zou kunnen zijn. Ook het scenario werkt niet altijd in het voordeel van de film. Er zitten veel verhaallijnen in die nergens naartoe gaan of personages die meer aandacht verdienden. ‘House of Hummingbird’ heeft echter met de sterke acteerprestaties, mooie tijdsbeeld en goed getroffen sfeer genoeg te bieden voor de liefhebbers van (Aziatische) films en coming-of-age-drama’s.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 20 augustus 2020