I Am Hardwell (2013)
Regie: Robin Piree | 73 minuten | documentaire, muziek
Het is maar weinig mensen gegeven: op jonge leeftijd uitvinden wat je later wilt worden, daar veel talent voor blijken te hebben, vervolgens eigenlijk elke dag doen wat je het liefste doet en daar veel geld en belangrijker nog, erkenning en waardering voor krijgen. Robbert van de Corput werd in 1988 in Breda geboren. Zijn eerste kennismaking met dancemuziek en het DJ-vak resulteerde in een grote droom: de beste DJ van de wereld worden. Het alter-ego/de artiestennaam van Robbert is natuurlijk Hardwell. Zijn weg naar roem is vastgelegd door stadsgenoot Robin Piree, die aanvankelijk door Hardwell gevraagd werd als online content-creator. Piree bleef in contact met Hardwell en schoot gedurende meerdere jaren (ongeveer tussen 2012 en 2015) veel beeldmateriaal voor de steeds succesvoller wordende DJ. Dat resulteerde onder andere in twee documentaires over de getalenteerde jongen uit Breda: ‘I Am Hardwell’ (met als subtitel If You Can Dream It, You Can Do It) (2013) en ‘I Am Hardwell’ (subtitel ‘Living the Dream’) (2015).
De eerstgenoemde documentaire begint met een tv-interview met de piepjonge, maar bijzonder ambitieuze Robbert. Hij geeft zonder blikken of blozen aan wat zijn doel is (wat door zijn tafelgenoten ietwat lacherig wordt aangehoord) en iedereen die een beetje ingewijd is in de muziekwereld weet dat hij deze droom inmiddels behaald heeft als hij in 2013 door het toonaangevende Britse tijdschrift DJ Magazine de titel ’s werelds beste DJ krijgt. Die lijst wordt samengesteld door middel van publieksstemmen, dus dit is niet niks. ’I Am Hardwell’ springt af en toe heen en terug in de tijd, maar volgt grotendeels de daadwerkelijke route die dit muzikale genie heeft afgelegd om te komen tot die eervolle betiteling.
Zoals het een goede muziekdocumentaire betaamt, krijgen we een mooie mengeling van ‘de man aan het werk’ en de nodige achtergrondinfo door een paar talking heads (zijn ouders, zijn managers, Hardwell zelf, soms als voice-over). Ook zien we hoe hij omgaat met zijn groeiende aantal fans en roem. Hardwell lijkt altijd oprecht blij met alle aandacht die hij krijgt en neemt uitgebreid de tijd om met fans te praten, op de foto te gaan of handtekeningen te zetten. Wat ‘I Am Hardwell’ heel duidelijk maakt is dat hij op het podium beslist in zijn element is. Of je nu van zijn muziek houdt of niet, zijn enthousiasme is aanstekelijk en het is makkelijk voor te stellen dat hij een heel festival eenvoudig weet op te zwepen. En natuurlijk is er ook de geijkte keerzijde: na een extreem drukke periode stort de twintiger in: oververmoeidheid in combinatie met griep. Hardwell laat een persoonlijke kant zien als hij praat over zijn gebrek aan vriendschappen; door bewust te kiezen voor zijn carrière beseft hij dat hij dat mist. Ook vraagt hij zich af hoe zijn leven eruit zou hebben gezien als hij gewoon was gaan studeren, net als vele andere leeftijdsgenoten.
‘I Am Hardwell’ is een goed geproduceerde documentaire, die geen grote inzichten geeft en niets opzienbarends doet, maar wel een mooi beeld geeft van één van Nederlands – zeker internationaal gezien – populairste artiesten van de jaren 10 van deze eeuw.
Monica Meijer
Waardering: 3.5