Indecent Desires (1967)
Regie: Doris Wishman | 71 minuten | drama, erotiek, fantasie | Acteurs: Sharon Kent, Trom Little, Michael Alaimo, Jackie Richards, Buck Starr
“American Grindhouse”. Een genre van films uit de riolen van de Amerikaanse cinema dat sinds het succes van de films ‘Death Proof’ en ‘Planet Terror’ van het duo Rodriguez/Tarantino weer volop in de belangstelling staat. De Amerikaanse filmindustrie heeft natuurlijk altijd een aantal ondernemers/filmmakers gekend die voorzagen in de behoefte van een bepaalde gedeelte van het bioscooppubliek door het produceren van goedkope seks- en exploitatiefilms. Films met titels zoals ‘Naked Venus’, ‘Wild Women’ of ‘The Sinister Urge’ lieten weinig aan de verbeelding over. Zij beantwoordden aan de meest basale behoefte van een voornamelijk mannelijk bioscoop publiek: schaars geklede of blote vrouwen, seks, drugs en geweld. Vooral in het steeds liberalere klimaat van de jaren zestig en zeventig gingen meer filmmakers aan de slag met zulk soort onderwerpen. Niet alleen werd er geproduceerd voor datgene waar vraag naar was, maar ook werden de grenzen van het toelaatbare opgezicht en werden bepaalde taboes behandelt die voorheen onbespreekbaar waren. Zodoende vormde de Grindhouse cinema een onderdeel van de roerige jaren zestig en zeventig, hoewel ze daarvoor al bestond.
Doris Wishman was een jonge vrouwelijke filmmaker die haar carrière begon in de vroege jaren zestig met enkele zogenaamde “nudistenfilms”, films die zich vooral richten op het tonen van zoveel mogelijk bloot. Midden jaren zestig verlegde zij haar focus naar het “sexploitation”-genre waarbinnen thema’s zoals sex en geweld meer op de voorgrond traden. ‘Indecent Desires’ valt hier ook onder. En de goedkope kenmerken van het Grindhousegenre zien we ook terug in deze Wishman-rolprent. Daarom zal deze film ook alleen maar het kijken waard zijn voor fans van het genre of de verdwaalde filmonderzoeker. Het verhaal is bezopen, de personages zijn idioot en het acteerwerk is hemeltergend. Een collega-recensent noemt het production design en de zwart-wit cameravoering als zijnde positieve punten. Dit zijn voor het grootste gedeelte non-argumenten omdat er in die jaren betere en mooiere zwart-wit films gedraaid werden (bijvoorbeeld ‘Night of the Living Dead’ uit 1968), die ook nog eens beter waren aangekleed. En misschien was de film in zijn tijd taboedoorbrekend, maar nu is hij dat al lang niet meer. In een tijdperk waar programma’s als ‘Sex voor de Buch’ op prime-time worden uitgezonden zal ‘Indecent Desires’ geen gemoederen verontrusten.
Is er dan niks positiefs te zeggen over ‘Indecent Desires’? Vooruit dan, er zit een redelijke hoeveelheid naakt in. Liefhebbers van softporno zullen dit kunnen waarderen maar dan moeten ze ook de rest van de film kunnen doorstaan. En inderdaad, de soundtrack is van een goed niveau met veel jazz thema’s en ritmes. Maar koop dan gewoon een goede CD! Dus kijken verplicht voor feestjes met liefhebbers van B-films als gasten en voor die gelegenheden waarop je jezelf wilt vermaken met een waarlijk idioot stukje film.
Joost Hoedemaeckers