Infamous (2006)
Regie: Douglas McGrath | 110 minuten | drama, biografie | Acteurs: Toby Jones, Sandra Bullock, Daniel Craig, Lee Pace, Jeff Daniels, Juliet Stevenson, Hope Davis, Gwyneth Paltrow, Sigourney Weaver, Isabella Rossellini, Peter Bogdanovich, John Benjamin Hickey, Michael Panes, Frank G. Curcio, Bethlyn Gerard, Libby Villari, Joey Basham, Marian Aleta Jones, Terri Zee, Richard Jones, Brian Shoop, Brady Coleman, Ray Gestaut, Lee Ritchey, Brett Brock, Leticia Trejo, Brady Hender, Zachary Burnett, Brent McCoy, Gail Cronauer, Austin Chittim, Morgan Farris
Zoals iedere filmliefhebber weet, is het soms lastig om een film louter op zijn eigen merites te beoordelen. Een film is geworteld binnen een bepaalde traditie en kent onvermijdelijk de nodige referentiepunten. In het geval van de Amerikaanse productie ‘Infamous’ is het zelfs onmogelijk een vergelijking te vermijden. ‘Infamous’ uit 2006 is gebaseerd op hetzelfde bronmateriaal als ‘Capote’ uit 2005. Gezien de meesterlijke kwaliteit van ‘Capote’ lijkt iedere vergelijking met ‘Infamous’ bij voorbaat in het nadeel van laatstgenoemde uit te pakken.
Gelukkig valt dat in de praktijk nogal mee. De vergelijking tussen de acteurs levert verrassend genoeg zelfs helemaal geen schade op. Hoewel Philip Seymour Hoffman een geweldige titelrol neerzette in ‘Capote’, doet het acteerwerk van de onbekende Toby Jones in ‘Infamous’ hier nauwelijks voor onder. Verrassender nog is het rijpe optreden van Sandra Bullock als Capote’s intelligente jeugdvriendin Nelle Harper Lee. Tenslotte bewijst Daniel Craig in de rol van moordenaar Perry Smith opnieuw zijn veelzijdigheid.
Hoewel de onderlinge thematiek enigszins verschilt, zijn beide films op dit gebied even interessant. Waar ‘Capote’ voornamelijk de ethische grenzen van de kunstenaar onderzoekt, gaat ‘Infamous’ over de manier waarop een schrijver kan veranderen door de omgang met zijn materiaal. Terwijl Truman Capote in het begin van ‘Infamous’ nog een excentrieke kunstenaar is die zich heerlijk wentelt in het societyleven van New York, worstelt hij na zijn ontmoeting met moordenaar Perry Smith met gevoelens die hij nauwelijks de baas kan. We zien hier de kunstenaar als een intermediair, die pijnlijke zaken blootlegt maar daar wel een hoge prijs voor betaalt. In dat licht krijgt de openingsscène – Gwyneth Paltrow die een triest liefdeslied zingt – een compleet nieuwe lading.
Terwijl ‘Infamous’ qua subtiliteit, gewicht en intelligentie nauwelijks minder scoort dan zijn voorganger, pakt hij qua dramatisering wel een stuk slechter uit. De relatie tussen Capote en moordenaar Smith wordt hier iets te gemakkelijk en expliciet voorgeschoteld. Ook het verspringen van de toon, van vrolijk en onbezorgd naar tragisch en zwaar, had iets evenwichtiger gekund. Beste illustratie van die zwakkere dramatisering is de scène waarin de moordenaars worden opgehangen. Terwijl in ‘Capote’ (min of meer) wordt volstaan met de gruwelijke voltrekking, gebruikt ‘Infamous’ een opvallende kunstgreep; een kunstgreep die dan wel de zakdoekjes te voorschijn roept, maar die ook de zwaarte van de scène teveel geweld aandoet.
Omdat een vergelijking in dit geval onvermijdelijk is, moet je vaststellen dat ‘Infamous’ minder imponeert dan ‘Capote’. Maar omdat je soms ook een film op zijn eigen merites wilt beoordelen, luidt de tweede vaststelling dat ‘Infamous’ een intelligente, goed geacteerde, diepzinnige, humoristische en thematisch interessante film is. Wie van ‘Capote’ heeft genoten zal ongetwijfeld ook van ‘Infamous’ genieten. Daarmee heeft regisseur Douglas McGrath een schier onmogelijke opgave tot een goed eind gebracht en past alleen nog maar een diepe buiging.
Henny Wouters
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 16 augustus 2007