La doublure (2006)

Regie: Francis Veber | 85 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Gad Elmaleh, Daniel Auteuil, Alice Taglioni, Kristin Scott Thomas, Dany Boon, Richard Berry, Karl Lagerfeld, Virginie Ledoyen, Michel Jonasz, Michel Aumont, Laurent Gamelon, Patrick Mille, Michèle Garcia, Philippe Magnan, Jean-Yves Chilot, Irina Ninova, Philippe Beglia, Noémie Lenoir, Sandra Moreno, Jean-Pol Brissart, Philippe Brigaud, Alexandre Brik, Thierry Humbert, Paulette Frantz, Thierry Nenez

‘La doublure’ is een ouderwetse klucht met een grappig uitgangspunt en een degelijke cast. De film is zeker aangenaam kijkvoer, maar echt spetteren doet het nergens. Gelukkig is de ontluikende vriendschap tussen loser François en topmodel Eléna betrekkelijk aandoenlijk, waardoor de film een kloppend hart krijgt. Als seksueel getinte komedie is de film namelijk minder geslaagd. De verschillende komische situaties doen wat braafjes en belegen aan, en in dat opzicht zou de voor 2008 geplande Amerikaanse remake van de Farelly broertjes wel eens een verbetering kunnen zijn.

De centrale premisse is een leuke, hoe onwaarschijnlijk ook. Levasseur wil een scheiding, en hiermee een gigantisch financieel verlies (zijn vrouw bezit de meeste aandelen) voorkomen door Pignon enkele dagen te laten samenwonen met Eléna, waarvoor hij grof geld betaalt. De humor is voornamelijk afkomstig uit het feit dat Eléna normaal gesproken onbereikbaar is voor iemand als François en daarom nu, met deze spetter aan zijn arm, al zijn vrienden, familie, en collega’s van hun stoel laat vallen van verbazing. De grappigste momenten vinden plaats wanneer Eléna in haar korte rokje en sexy laarzen op François komt afgelopen, terwijl hij sleutels aan het ophangen is aan het bord van zijn parkeerservice, dat vóór het terras van een duur restaurant staat. De obers zijn zo erg afgeleid dat één van hen zelfs met zijn geflambeerde schotel het haar van een klant in brand laat vliegen, wat vervolgens snel gedoofd wordt met een emmertje met ijs en water. Of de reactie van zijn collega en voormalige huisgenoot Richard (Dany Boon) wanneer deze bij hem thuis langskomt en ziet dat Eléna daadwerkelijk samenwoont met zijn nerdy vriend. Hij kwam langs om zijn playstation te halen, maar verlaat stamelend weer het pand, zonder spelcomputer.

Het is jammer dat er niet wat meer slapstick gepaard gaat met de hele geheimhouding voor de vrouw van Pierre, Christine, waar het immers allemaal om te doen is. Zij gelooft echter voor geen seconde dat dit tweetal een relatie heeft, zoals ze al meteen aangeeft, wat het geheel van de nodige spanning en dynamiek ontdoet. Ze is geen enkele moment aangedaan of gefrustreerd door het hele gebeuren, en wil alleen nog hard bewijs hebben door hen te laten volgen door een privé detective. Nee, de neuroses zijn afkomstig van Levasseur zélf, die op zijn beurt ook een detective heeft ingehuurd om te controleren of alles wel volgens plan verloopt en zijn “gecontracteerden” zich aan hun afspraak houden. Het lijkt er namelijk soms op dat Eléna en François hun opdracht wel erg serieus nemen door de intieme foto’s die het “mannetje” van Levasseur van hen schiet. Hij wordt nu toch wel erg jaloers wanneer het erop lijkt dat de twee misschien écht een relatie met elkaar zouden kunnen krijgen. Het is een leuke rol voor Auteuil, een interessant contrast met zijn serieuze personage in Michael Haneke’s dramatische ‘Caché’. Maar de spionage-sessies en de seksuele innuendo doen wat tam aan, op één grappig incident na, waarin François per ongeluk één van Eléna’s borsten beetpakt wanneer hij in bed ligt te dromen van zijn jeugdliefde Émilie (Virginie Ledoyen).

Émilie is namelijk de vrouw waar François’ gedachten primair naar uitgaan. Sinds de kleuterschool gaan ze al met elkaar om, maar wanneer hij haar eindelijk ten huwelijk durft te vragen, zegt ze “nee”. Ze voelt zich niet eens gevleid, en noemt verschillende redenen om niet op François’ aanzoek in te gaan. Ze heeft teveel aan haar hoofd met haar boekwinkel, en kan dit er even niet bij hebben. Ze heeft namelijk ruim dertigduizend euro schuld en heeft een vermogend man nodig om haar te helpen en geen sloeber als François. Zo zegt ze het niet, maar daar komt het wel op neer. Maar, wat ze als eerste zegt, is dat ze François meer ziet als haar kleine broertje. Nou, dan is de kous wel af, zou je zeggen. Einde verhaal. Einde van de romantiek. Maar nee, gek genoeg krijgt ze ineens wel interesse als ze François met Eléna ziet optrekken. Het is wat eigenaardig dat ze, na al haar eerdere verklaringen, nu plotseling ogen heeft voor François (wat ze laat merken door kwade blikken en verontwaardigde telefoontjes). Maar nog merkwaardiger is het dat François almaar geïnteresseerd blijft in Émilie, dat door Virginie Ledoyen als een behoorlijk ijskonijn wordt neergezet. De toeschouwerbetrokkenheid bij zijn gevoelens, of in ieder geval zijn mogelijk relatie met Émilie, is hierdoor niet erg hoog.

Nee, veel liever zou de kijker François en Eléna met elkaar zien eindigen. Juist omdat het in eerste instantie zo’n onwaarschijnlijk stel lijkt te zijn, maar de twee in de praktijk juist goed bij elkaar blijken te passen. Zo’n afloop zou het pas tot een geslaagd sprookje maken, waardoor de ‘Pretty Woman’-achtige muziek ook nog eens beter op zijn plaats zou zijn. Émilie zou dan mooi het nakijken hebben, en Levasseur zou alsnog zijn gram (kunnen) krijgen door een goed uitgedacht scenario. Nu komt de film een beetje abrupt en gemakkelijk tot zijn einde. Al met al een tamelijk vermakelijke film, maar weinig opzienbarends.

Bart Rietvink