La helada negra (2015)

Recensie La helada negra CinemagazineRegie: Maximiliano Schonfeld | 82 minuten | drama | Acteurs: Rubén Deming, Florencia Domínguez, Elio Guerra, Sheila Kliphan, Benigno Lell, Mariano Morales, Tatiana Rohr, Ailín Salas, Luis Salcedo, Luján Schab, Lucas Schell, Nelson Sosa, Agostina Stamm, Pablo Wassinger, Darío Wendler, Mario Wendler, Gabriel Zaragoza

Het fijn geschoten, impressionistische plattelandsdrama ‘La helada negra’ handelt over de mooie Alejandra (Ailín Salas), die om onverklaarde reden haar opwachting maakt in een voornamelijk uit mannen bestaande, verarmde Argentijnse boerengemeenschap afstammend van Wolga Duitsers. De vergrijsde heren dobbelen wat en doen aan hondenraces, maar met de oogst wil het niet vlotten door de mysterieuze Zwarte Vorst die af en toe heerst over de glooiende pampa’s van Entre Rios. Totdat Alejandra haar opwachting maakt, met haar serene verschijning en gehaakte kleding.

Tussen de bleke boeren doet haar ravissante voorkomen het oog sowieso al eer aan, in de gemeenschap groeit zij uit tot heuse deus ex machina, zo lijkt het wel. Alles groeit en bloeit weer door de jonge vrouw. Zonder context blijft het een beetje plaatjes gissen voor de kijker, maar wat boeit het. Alejandra lijkt natuurlijk op te gaan in de mannengroep, en houdt zich op de vlakte wat haar eigen geschiedenis betreft. Vragen van de boeren in dat licht worden schouderophalend beantwoord; haar enige leeftijdgenoot Lucas (Lucas Schell) houdt zij op afstand, en het meest lijkt zij zich op het gemak te voelen bij oudere boeren.

Alejandra – op het oog niet veel ouder dan twintig – zegt dat zij weduwe is; ergens blijkt er toch een man te zijn. Toch bloeit er iets tussen Lucas en Alexandra, al blijft lang onduidelijk wat het is. De film is een kalm visueel schouwspel, een tedere pastorale waarin beeld, handeling en boodschap natuurlijk in elkaar overvloeien. ‘La helada negra’ gaat over volwassen worden in het algemeen en een Argentijnse minderheid in het bijzonder, met Alejandra als verbindend middelpunt. De onderkoelde vertolking van Salas houdt je geïnteresseerd en de afwikkeling is bevredigend. Zoals het leven zelf soms ook liever vragen oproept dan antwoorden geeft.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 24 augustus 2017