Luxo Jr. (1986)

Regie: John Lasseter | 2 minuten | animatie, korte film

Wie had ooit kunnen denken dat ratten, insecten, monsters, vissen, speelgoed, en zelfs auto’s geschikte onderwerpen zouden zijn voor animatie en dat ze, als filmpersonages, succesvol emoties zouden kunnen uitdrukken en de kijker daarmee zouden kunnen ontroeren? De naam van de animatiestudio die dit allemaal voor elkaar heeft gekregen is Pixar. Deze studio, die een woelige verhouding heeft gehad met Disney, maar nu uiteindelijk door deze gigant is opgenomen, heeft sinds 1995, met de eerste computergeanimeerde langspeelfilm ‘Toy Story’, het animatielandschap voorgoed veranderd.

Niet alleen was de technologie innovatief, Pixar liet ook zien hoe belangrijk een sterk concept of originele verhaallijn is, en toonde daarnaast een uitzonderlijk talent in het animeren van normaal gesproken volkomen statische of “koude” (gebruiks)voorwerpen. Dit was vanaf dit eerste officiële filmpje, tevens de eerste computergeanimeerde korte film die voor een Oscar genomineerd werd,  al direct duidelijk. Deze film, met de titel ‘Luxo Jr.’, is de reden dat Pixar een huppelende schemerlamp in haar logo heeft. Het filmpje, dat reeds uit 1986 stamt, duurt slechts twee minuten en heeft weinig om het lijf, maar vermaakt en slaagt er bovenal goed in om leven te blazen in zulke triviale objecten als schemerlampen.

De enige voorwerpen die een rol spelen in het filmpje zijn twee schemerlampen, een grote en een kleine, en een stel strandballen. Zonder enige dialoog, puur lettend op de bewegingen van de lampen, snapt de kijker instinctief dat de grote een ouder van de kleine moet zijn.  De grote staat stil en beweegt alleen zijn kap heen en weer wanneer er een bal langs komt rollen en later de kleine lamp voorbijspringt. Deze kleine is speels en beweegt zijn gehele “lichaam”: hij schudt met zijn standaard, draait met zijn kap, en springt met zijn ronde voet. De grote probeert het kleintje een beetje in toom te houden, maar deze blijkt onverbeterlijk: wanneer zijn gestuiter op een klein balletje slecht afloopt, komt hij net zo hard terug met een bal die twee keer zo groot is.

Het filmpje is niet zo grappig als sommige andere Pixarfilmpjes, zoals ‘Knick Knack’ en ‘For the Birds’, maar is zeker vermakelijk. Het is opmerkelijk dat Pixar een situatie met twee simpele schemerlampjes kan omtoveren tot een schattige interactie tussen een ouder en zijn speelse kind.

Bart Rietvink