Maudite Poutine (2016)

Regie: Karl Lemieux | 91 minuten | drama | Acteurs: Jean-Simon Leduc, Martin Dubreuil, Francis La Haye, Robin Aubert, Marie Brassard, Alexa-Jeanne Dubé, Clara Furey, Martin Leblanc

Flikkerend licht en zeer eigenaardige geluiden. De toon is gezet. Het begin is om akelig van te worden, maar tegelijkertijd wekt het de nieuwsgierigheid naar wat ‘Maudite Poutine’ gaat brengen. De contrasterende zwart-wit film van Karl Lemieux ging in première op het 73e filmfestival van Venetië en was genomineerd voor een “Venice Horizons Award for Best Film”. Met de shortfilms ‘Mamori’ (2010) en ‘Quiet Zone’ (2015) heeft Lemieux laten zien dat zijn filmstijl wat aan de ongebruikelijke kant is. De Canadese regisseur is een soort ontdekkingsreiziger. Een (film)verkenner met een artistiek doel voor ogen. Hij past allerlei esthetische foefjes toe om op die manier de mogelijkheden en grenzen van filmregie te ontdekken. Zo ook in ‘Maudite Poutine’, de eerste lange speelfilm van Lemieux.

Vincent (Jean-Simon Leduc) en twee van zijn vrienden zijn betrapt na softdrugs te hebben gestolen en dat levert de nodige problemen op. Om de situatie te ontvluchten, keert hij terug naar zijn geboortedorp in Quebec om daar al drummend in een bandje zijn liefde voor muziek te uiten. Een poging om zijn leven te beteren lukt echter niet al te best. Naast het doelloos rondhangen met zijn lusteloze broer of andere jongelui, levert het stelen van wiet bonje met het gewelddadige groepje dealers “The Bikers” op. Zij eisen van Vincent en zijn maatjes, binnen een week tijd, een onbetaalbaar bedrag van 10.000 dollar. Junkiebroeder Michel (overtuigend vertolkt door Martin Dubreuil) probeert zijn kleine broertje te beschermen tegen deze boosaardige mannen, maar is zelf de weg een beetje kwijt en lijkt de situatie eerder te verergeren. Wat begon als een (onschuldige) kwajongensstreek neemt al gauw een uitzichtloze en benauwende wending.

Alhoewel het verhaal eenvoudig en niet erg vernieuwend is, wordt het geheel op complexe en haast woordeloze wijze aan de kijker gepresenteerd. Het script bevat nog geen tien pagina’s aan dialoog met als gevolg dat het even duurt voordat duidelijk wordt wat er zoal gaande is. De weergave in zwart-wit levert beslist een bijdrage aan de grauwe, moedeloze sfeer – evenals de underground muziek en alle andere radicale geluidselementen – maar een zekere obscuriteit maakt het soms lastig te bepalen wat er precies te zien valt. Lemieux daagt de kijker alsmaar uit. Meerdere scènes of shots zijn redelijk inhoudsloos of niet per se van toegevoegde waarde, waardoor je regelmatig moeite hebt om aandachtig te blijven kijken. Maar voordat de verveling écht toeslaat, komt er een wat boeiendere scène aan bod en krijgt het concentratievermogen een (tijdelijke) boost. Eén ding is zeker, de kijker ervaart exact hoe verschillende personages in ‘Maudite Poutine’ hun leven ervaren. Verveeld en zonder enig doel.

Poutine is een typisch gerecht uit Quebec, de plaats waar alle onheil zich afspeelt. Het vormt de Canadese versie van een frietje oorlog en verwijst in die zin uitstekend naar het vervloekte (Maudite) en rommelige leven van de protagonisten Vincent en Michel. Ook refereert de filmtitel naar de chaotische, haast overdadige creativiteit van de regisseur. Maar wat voor een patatje oorlog geldt, telt ook voor deze kunstzinnige film: het zal niet bij iedereen in de smaak vallen. ‘Maudite Poutine’ is zonder meer experimenteel gewaagd, al kun je als regisseur ook een tikkeltje overdrijven.

Maartje Hopmans

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 10 augustus 2017