Mr. Nice (2010)

Regie: Bernard Rose | 121 minuten | drama, komedie | Acteurs: Rhys Ifans, Chloë Sevigny, David Thewlis, Crispin Glover, Elsa Pataky, Andrew Tiernan, Omid Djalili, Jack Huston, Ania Sowinski, Jamie Harris, Christian McKay, Kinsey Packard, Ken Russell, Craig Stevenson, Luis Tosar

In de categorie biopic van de maand valt ‘Mr. Nice’ van regisseur Bernard Rose. De term ‘gebaseerd op een waargebeurd verhaal’ is bijna een garantie voor succes. Mensen zijn geïnteresseerd in opmerkelijke verhalen van bijzondere mensen. ‘Mr. Nice’ stelt wat dat betreft niet teleur, want je krijgt opmerkelijke informatie over een bijzonder mens. In dit geval de Brit Howard Marks, een drugssmokkelaar die geweld schuwt en – tenminste volgens de film en zijn biografie – eigenlijk heel sympathiek is.

Rhys Ifans vertolkt Marks. In eerste instantie is hij een fervent gebruiker van hasj, maar als hij en zijn (toenmalige) vrouw besluiten om docent te worden kappen ze met hun drugsgebruik. Na een scheiding besluit Marks om weer te gaan roken. Hasj uiteraard. Al snel ontdekt hij hoe winstgevend het is om het goedje Engeland binnen te smokkelen. Dan verandert de leraar in een smokkelaar. Het gaat hem voor de wind, maar Marks ontdekt ook de schaduwzijde van de drugshandel.

‘Mr. Nice’ is gebaseerd op de gelijknamige autobiografie van Marks zelf. Uiteraard ontstaat zo een gekleurd beeld van de hoofdpersoon. Maakt dat uit? Nee, want ‘Mr. Nice’ is gewoon een zeer geslaagde film geworden. Ifans zet de titelheld neer als een ietwat verstrooide, goedmoedige levensgenieter die ‘toevallig’ de kost verdient als smokkelaar van softdrugs. Verwacht geen uitzinnige geweldsuitbarstingen of cokesnuivende criminelen. Rose schept een mooi beeld van de jaren 60 en 70. Ook de eerste LSD- trip van Marks – die vervolgens nooit meer van deze drug gebruikmaakt – is ingenieus in beeld gebracht door middel van beeldvervorming. De soundtrack – vol muziek uit die tijd – is goed gekozen.

De kracht van deze biopic – die soms nogal heen en weer zwalkt, doordat stil wordt gestaan bij allerlei terzijdes – is het spel van Ifans. Zijn laconieke vertolking van Marks is erg prettig om naar te kijken. Wat deze vent uit ook uitvreet: hij blijft sympathiek. ‘Mr. Nice’ is niet zozeer een drugsfilm, maar eerder een schelmenroman: een verfilmd jongensboek. Een feelgoodfilm over drugs: het kan.

Frank v.d. Ven