Music from Another Room (1998)
Regie: Charlie Peters | 104 minuten | romantiek | Acteurs: Jude Law, Jennifer Tilly, Gretchen Mol, Martha Plimpton, Brenda Blethyn, Jon Tenney, Jeremy Piven, Vincent Laresca, Jane Adams, Bruce Jarchow, Kevin Kilner, Jan Rubes, Judith Malina, Hillary Matthews en Caitlin Sarah Needham
Regisseur Charlie Peters is vooral bekend als scenarioschrijver van films als ‘Blame It on Rio’ (1984), ‘Her Alibi’ (1989) en ‘My Father the Hero’ (1994). Vederlichte romantische niemendalletjes. Met ‘Music from another Room’ bouwt Charlie Peters gestaag verder aan zijn inhoudsloze oeuvre.
De film begint met de geboorte van Anna (later Gretchen Mol) als er paniek ontstaat omdat de navelstreng om haar hoofd zit. De vijfjarige Danny (later Jude Law) helpt bij de bevalling en besluit op dat moment later met Anna te gaan trouwen. De rest van het verhaal is dan al duidelijk. We gaan verder in de tijd en we zien dat Danny intussen een mozaïekkunstenaar geworden is. Die moeten er ook zijn. Hij bezorgt ook taarten aan huis namens het bakkersechtpaar waar hij bij inwoont. Zo loopt hij dus Anna weer tegen het lijf en niet geheel tegen de verwachtingen in wordt hij onmiddellijk verliefd op haar. Anna is echter getrouwd met de keurige, rijke maar doodsaaie Eric (Jon Tenney). Ook zo weggelopen uit de betere damesroman.
Dan is er nog Anna’s blinde zus Nina (Jennifer Tilly) die doodziek wordt van de overbezorgde mantelzorg van haar zus. Ze wordt gered door een Latino salsadanser, een niet al te snuggere goedzak luisterend naar de naam Jezus.
Als we verder bladeren in deze bouquetreeks komen we haar andere zus Karen tegen. Ze is lesbisch en dus rookt ze. Ofschoon haar personage ook redelijk standaardlesbo is, wordt ze wel sterk gespeeld door Martha Plimpton. Niet de grootste naam in deze film maar zet wel de meest geloofwaardige rol neer. We maken nog kennis met haar broer Billy (Jeremy Piven), haar vader (Bruce Jarchow) en haar theatrale moeder Grace (Brenda Blethyn).
De grote naam in deze film is Jude Law. Hij speelt een kunstenaar, maar dan geen heel serieuze maar gelukkig gewoon iemand die een beetje apart doet. Law probeert er wat van te maken, maar het scenario biedt geen ontsnapping aan stereotypen.
Het leukste moment van de film is waarop Anna aan Danny uitlegt hoe kitscherig en cliché hun situatie is. Het moment waarop de film een verrassende wending had kunnen krijgen, maar die kans is onbenut gelaten.
Jeroen Poldermans