Nanny McPhee and the Big Bang – Nanny McPhee 2: De vonken vliegen eraf (2010)
Regie: Susanna White | 109 minuten | komedie, familie, fantasie | Acteurs: Emma Thompson, Ralph Fiennes, Maggie Gyllenhaal, Maggie Smith, Rhys Ifans, Daniel Mays, Asa Butterfield, Bill Bailey, Nonso Anozie, Sam Kelly, Katy Brand, Eros Vlahos, Rosie Taylor-Ritson, Oscar Steer, Lil Woods
De tweede Nanny McPhee is geregisseerd door een vrouw. Maakt dat uit? Wellicht. Zo is het opvallend dat het script ook van een vrouw komt, namelijk dezelfde die ook het script van de vorige schreef en in beide films de titelrol voor haar rekening nam (en dat waarschijnlijk ook in de volgende Nanny McPhee’s zal doen). Het verhaal gaat ook nog eens over een alleenstaande vrouw dit keer! Vrouwenfilm dus? Nee, kinderfilm, maar ouders zijn ook welkom, hoewel iets minder dan in de eerste Nanny McPhee film.
‘Nanny McPhee and the Big Bang’ is wederom een sprookje, eentje van de oude stempel. In een ouderwetse, romantische plattelandsetting, met een bekend uitgangspunt. Geen verrassingen dus, maar wel goed gedaan, met mooie decors en kostuums, alles zorgvuldig vormgegeven met heldere kleuren en grote contrasten, lekker duidelijk. En uiteraard wel met moderne effecten, zoals de zeer gedetailleerde, geanimeerde diertjes, die knipogen naar het publiek. Was het in deel 1 een ezel, hier zijn het de guitige biggetjes, die bovendien ook nog een dansje in het water doen! Het kleine olifantje spant de kroon, of, hoewel, die kraai is ook niet mis! Die is zo subtiel gedaan, dat je nooit het gevoel hebt dat je naar een animatie aan het kijken bent.
Er zijn duidelijk kosten nog moeite gespaard om Emma Thompson, de grote kracht achter de filmserie, te ondersteunen in haar ambities een succesvolle kinderreeks te maken, die moet concurreren met Disney (of misschien wel het gat vult dat Disney op dit gebied achterliet?). Thompsons fantasie is eindeloos. Nou ja, met iemand die kan toveren is sowieso alles mogelijk, maar goed, ze houdt het in ieder geval gezellig, zonder al te oppervlakkig te worden of al te belerend. Vooral in de eerste film valt haar verhalend vernuft op, of beter gezegd: valt het juist niet op. In dit tweede deel is het allemaal iets doorzichtiger. Het irriteert net niet, omdat het allemaal leuk gebracht wordt, maar de meeste dingen zie je van mijlenver aankomen, omdat ze zo overduidelijk worden voorbereid. Slim pluspuntje is het feit dat Nanny McPhee de leidraad is voor de reeks en dat we (kennelijk en onvermijdelijk) elke keer met een nieuw gezin te maken krijgen dat haar hulp nodig heeft. Dat houdt het fris.
De sentimenten zijn inkoppers en worden vet aangedikt met iets te dominant aanwezige muziek, die geheel in het genre past (of domweg cliché is) maar ze werken. De alleenstaande moeder is herkenbaar gecast. Maggie Gyllenhaal kan dat goed neerzetten, zo’n overspannen moeder die met de handen in het haar zit. Veel meer zit er echter niet in en daar is in het script gelukkig rekening mee gehouden: haar rol in het verhaal is verhoudingsgewijs bescheiden. Verder ook geen uitschieters in de cast.
Emma Thompson bewees met het Oscar-winnende bewerking van ‘Sense and Sensibility’ (1995) al een goed filmscript te kunnen schrijven en vervolgde haar schrijfcarrière met een aardig en vernuftig scenario voor de eerste Nanny film, waarin ook de diepere lagen van de personages goed aan bod kwamen. In ‘Nanny McPhee and the Big Bang’ scoort ze op de meeste punten iets minder, behalve de feestelijkheid, dat zit wel goed. Ook de invulling van haar rol als de goedaardige heks Nanny McPhee lijkt iets vervlakt te zijn. Verder kent de film iets te veel sentimentele hoogtepunten achter elkaar naar het einde toe, maar is het over het geheel genomen toch erg onderhoudend, zeker voor de kids, die zich geen moment zullen vervelen.
Arjen Dijkstra
Waardering: 3
Bioscooprelease: 24 maart 2010