One Missed Call (2008)

Regie: Eric Valette | 83 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Shannyn Sossamon, Edward Burns, Ana Claudia Talancón, Ray Wise, Azura Skye, Johnny Lewis, Jason Beghe, Margaret Cho, Meagan Good, Rhoda Griffis, Dawn Dininger, Ariel Winter, Sarah Jean Kubik, Raegan Lamb, Karen Beyer

En weer is daar een Amerikaanse remake van een Japanse bovennatuurlijke horrorfilm, het zogenaamde J-horrorgenre. ‘One Missed Call’ was al weinig origineel toen hij nog gewoon ‘Chakushin Ari’ heette en geregisseerd was door Takashi Miike, maar de Amerikaanse versie is helemaal een slaapwandelend, inconsistent geheel dat puur ingegeven lijkt te zijn door de behoefte om makkelijk te profiteren van de populariteit van het genre, dat nu echter wel op zijn laatste benen loopt. Of zou moeten lopen, zeker na het zien van Eric Valette’s interpretatie van de zoveelste ‘Ringu’ (‘The Ring’ )-kloon.

Hoewel er nu niet zozeer meisjes met lang zwart haar voor de ogen te zien zijn, zijn de aanwezige elementen wel overbekend. Mysterieuze, niet pratende meisjes, speeldoosmuziekjes, spookachtige verschijningen en enge telefoontjes die de dood inluiden van de eigenaren van de mobieltjes. Net als in ‘The Ring’ krijgt een willekeurig personage een belletje, in dit geval een voicemailbericht, waarna de betrokkene nog enkele dagen te leven heeft, gespecificeerd door de datum van het bericht. De luisterende persoon hoort de laatste woorden van zichzelf op een gegeven moment in de toekomst, meestal gevolgd door een ijzingwekkende schreeuw.

Allemaal erg bekend, dus, al is het gegeven redelijk intrigerend. Het had het startpunt kunnen zijn voor enige reflectie over afhankelijkheid van mobieltjes, met de moordende entiteit als kritische noot hierop. Maar de motieven van de verantwoordelijke hebben als vanouds weer te maken met een jeugdtrauma en het sterven onder dubieuze omstandigheden. En de mobieltjes-invalshoek blijkt slechts een gimmick te zijn. Bovendien is de bedreigende macht inconsistent in zijn vorm. Het had een interessante psychologische oorlogsvoering kunnen zijn die de personages puur via een self-fulfilling prophecy doodt of laat doden of een leuke en gruwelijke zoekpuzzel in de trant van de ‘Final Destination’-films, maar het is een bloedeloze ratjetoe van spookbeelden, achtervolgingen, en dood door omgevingsfactoren (zoals een van een stijger vallende metalen staaf die één van de personages doorboort).

Jammer ook van de karakterisering en “diepgang” die sterk te wensen overlaat. Als er, behalve enkele effectieve schrikmomenten en geluidscues, nauwelijks spanning is, en geen “amusante” gore, kan de dramatiek of een interessant achtergrondverhaal uitkomst kunnen bieden. Maar geen van dit alles blijkt het geval. Shannyn Sossamon is een interessante actrice, zoals ze in bijvoorbeeld ‘Rules of Attraction’ heeft laten zien, maar hier slaagt ze er niet in iets van haar matte personage te maken, die plichtsgetrouw het plot afwerkt en weinig lijkt aangedaan door de sterfgevallen om haar heen. De agent van Edward Burns heeft nauwelijks een functie binnen het verhaal en weet zijn personage zelfs nog minder gezicht te geven dan zijn vrouwelijke tegenspeelster. Zonde, want ook hij kan en verdient beter. Het enige personage dat nog een beetje de toeschouwer aan zich weet te binden is Taylor, de vriendin van Beth (Sossamon), gespeeld door Ana Claudia Talancón. Haar doodsangst is tastbaar, waardoor de toeschouwer werkelijk met haar meevoelt. Eerder maakte Talancón al indruk in de voyeuristische thriller ‘Alone With Her’, waarin ze gestalkt werd door een creepy Colin Hanks.

Aan ‘One Missed Call’ behoeven weinig woorden te worden vuilgemaakt. Het is een ongeïnspireerd aftreksel van betere films dat niets weet toe te voegen aan het genre en een verspilling is van het talent dat hier en daar nog aanwezig is in de film. Het is absoluut geen gemis om geen aandacht aan deze “oproep” te besteden.

Bart Rietvink

Waardering: 1.5