Ôtez-moi d’un doute (2017)

Regie: Carine Tardieu | 95 minuten | komedie, drama | Acteurs: François Damiens, Cécile De France, Guy Marchand, André Wilms, Alice de Lencquesaing, Estéban, Lyès Salem, Sam Karmann, Brigitte Roüan, Julie Debazac, Loïc Baylacq, Nadège Beausson-Diagne, Heiko Dethier, Hervé Pierre, Emmanuelle Michelet, Alban Aumard, Anna Gaylor, Soumaye Bocoum, Guillaume Clémencin, Perrette Souplex

Wanneer vijftiger Erwan Gourmelon bij een routineonderzoek hoort dat zijn vader niet zijn echte vader is, stort zijn wereld even in. Na de eerste shock huurt hij een detective in, ontdekt hij wie zijn echte vader is en probeert een band met deze oude man te smeden. En met diens hond Pinochet. In dezelfde periode ontmoet hij de aantrekkelijke arts Anna, met wie hij al snel gaat daten. Totdat hij erachter komt dat Anna en hij misschien íets te veel gemeen hebben. Waar Erwan ook mee zit is de vraag wie de vader is van het kind van zijn zwangere dochter Juliette. Juliette weet het zelf ook niet, behalve dan dat ze is bezwangerd op een feestje, door een jongen verkleed als Zorro.

Klinkt dit allemaal wat kluchtig? Kan kloppen, want de Franse komedie ‘Ôtez-moi d’un doute’ heeft alle narratieve kenmerken van een klucht. Niet alleen het verhaal is kluchtig, ook de invulling ervan. Dus krijgen we hier misverstand op misverstand, geheim op geheim, vrolijk kibbelende personages en af en toe wat slapstickachtige taferelen. De humor is van het typisch Franse soort, een soort dat je makkelijk herkent maar minder makkelijk omschrijft.

Wat ‘Ôtez-moi d’un doute’ bijzonder maakt is dat de klucht is gegoten in de mal van de arthousekomedie. Dat wil zeggen dat we mijlen verwijderd zijn van de toneelklucht en van de films die hierop zijn geïnspireerd. De beelden zijn van het semi-documentaire soort en de dialogen zijn alledaags, zodat het realiteitsgehalte (ondanks het malle verhaal) steeds hoog is. Dit realisme wordt nog versterkt door de invulling van de personages, die hier veel meer zijn dan typetjes (de opstandige dochter, de sullige vriend, etc.) en daarom ook weten te ontroeren. Die personages worden dan ook nog eens prima vertolkt door klasbakken als François Damiens en Cécile De France.

Een film als ‘Ôtez-moi d’un doute’ bewijst dat zelfs een ouderwets genre als de klucht nog heel wat jaren meekan. En dat je zelfs kunt meeleven met personages die van de ene gekkigheid in de andere terechtkomen. Kortom, wie toe is aan een Franse komedie zonder Omar Sy en zonder vals sentiment, kan prima terecht bij deze fijne film.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 11 januari 2018
DVD-release: 13 april 2018