Pane, amore e gelosia (1954)
Regie: Luigi Comencini | 97 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Vittorio De Sica, Gina Lollobrigida, Marisa Merlini, Roberto Risso, Maria Pia Casilio, Virgilio Riento, Saro Urzì, Tina Pica, Tecla Scarano, Vittoria Crispo, Memmo Carotenuto, Fausto Guerzoni, Nino Vingelli, Gigi Reder, Nico Pepe, Nino Imparato
Dit vervolg op ‘Pane, amore e fantasia’ (1953) begint met een potsierlijke lofzang op de heldhaftigheid van de politie naar aanleiding van de schandalige trouwplannen van een hooggeplaatste officier met een ongehuwde moeder. Een ongelooflijke schande in die tijd. Maar goed, Antonio kan het allemaal weinig schelen en hij is zelfs bereid ontslag te nemen om maar met zijn grote liefde Annarella te kunnen trouwen. Jammer dat haar zoontje Ottavio (Nino Imparato) zo’n ettertje is en dat Ottavio’s vader zoveel jaar na dato opeens met Annarella wil trouwen. Maar dat zijn nog overkomelijke problemen. Lastiger wordt het als de kwaadaardige roddels over hem en de beeldschone Maria door Annarella geloofd worden, wat Antonio en Maria ook beweren.
Maria moet voor twintig maanden afscheid nemen van haar verloofde Pietro, die vanwege de strenge politiereglementen wordt overgeplaatst, en probeert ondanks haar grote armoede een bruidsschat bij elkaar te sprokkelen. In de tussentijd staat ze onder toezicht van Antonio aan wie Pietro haar heeft toevertrouwd. Pietro is onkundig van het feit dat Antonio eerder Maria heeft geprobeerd te verleiden. Als hij via via hoort dat de twee wel erg goed met elkaar kunnen opschieten, keert hij snel terug naar het bergdorpje Sagliena. Net als Annarella gelooft hij de kwaadaardige roddels over de twee en verbreekt zijn verloving met Maria waardoor hij weer naar Sagliena kan terugkeren. Onder zijn ogen verwildert Maria door haar immense verdriet over de verbroken verloving, zozeer zelfs dat ze met een reizend gezelschap als danseres en zangeres wil gaan rondtrekken.
Net als zijn voorganger een groot feest van absurditeiten, geestige, idiote dialogen en voorvallen. Een van de allerleukste scènes is die waarin Maria in haar theaterkostuum besluit om Antonio te verleiden, aangezien haar reputatie toch al te grabbel is gegooid. Verslaafd aan vrouwen als Antonio is, biedt hij met het kwijl in de mond weerstand aan haar, zelfs als ze uitdagend met haar volle borsten tegen hem aan schurkt. Je voelt zijn worsteling aan den lijve die nog eens wordt benadrukt door zijn hese, met moeite uitgebrachte woorden. Meesterlijk gespeeld. En als Antonio met Annarella in haar appartement staat te zoenen, vliegt de bal die hij aan haar zoontje Ottavio heeft gegeven door de ruit. Om van het kereltje af te wezen gooit hij de bal weer naar beneden, maar dan expres keihard tegen het hoofd van de jonge etterbak.
Een verrukkelijke komedie over het leven in een Italiaans dorp waarin de hartstocht en vetes bij het minste geringste oplaaien en roddelen tot de eerste levensbehoeftes hoort. Met ook nu glansrollen voor Gina Lollobrigida en Vittorio De Sica, maar ook van alle andere acteurs. Net iets minder bijtende humor dan in zijn voorganger, maar niettemin schitterend vermaak.
Diana Tjin-A Cheong