Pulp Fiction (1994)

Regie: Quentin Tarantino | 154 minuten | drama, misdaad, thriller | Acteurs: Samuel L. Jackson, John Travolta, Uma Thurman, Tim Roth, Amanda Plummer, Rosanna Arquette, Eric Stoltz, Ving Rhames, Phil LaMarr, Bruce Willis, Maria de Medeiros, Frank Whaley, Paul Calderon, Peter Greene

‘Pulp Fiction’ bestaat uit drie verhalen, die ergens in de film samenkomen. Hoofdpersonen uit het ene verhaal spelen een bijrol in het andere verhaal. Doordat je de achtergrond van deze karakters al kent, geeft dat een extra dimensie aan de film. “Vincent Vega and Marsellus Wallace’s Wife” is het eerste verhaal. Vincent Vega en Jules zijn op weg naar een klus voor hun baas Marsellus Wallace. Vega vertelt dat hij zich ongemakkelijk voelt over de opdracht die hij van Wallace heeft gekregen, namelijk het vermaken van zijn vrouw Mia als hij voor zaken de stad uit moet. Dat Vega dit geen prettige opdracht vindt, komt door het gerucht dat Wallace iemand het raam uitgegooid heeft, nadat hij Mia een voetmassage heeft gegeven.

Het tweede verhaal, “The Gold Watch”, gaat over boxer Butch, die een deal heeft gesloten met Wallace om in de vijfde ronde van een belangrijke wedstrijd neer te gaan. Butch besluit echter anders, en gaat op de vlucht met zijn Franse vriendin Fabienne. Dat gaat goed, tot hij erachter komt dat zij vergeten is het gouden horloge van zijn vader in te pakken.

Het derde verhaal is “The Bonnie situation” en hierin zien we voor het eerst in de film Quentin Tarantino zelf en Harvey Keitel. QT speelt Jimmie, een vriend van Jules, die doodsbenauwd is voor de reactie van zijn vrouw Bonnie op het lijk in de auto in hun garage. Harvey Keitel speelt iemand die dit probleem moet oplossen. Er zit echter veel meer in dan deze ogenschijnlijk simpele verhaallijnen.

‘Pulp Fiction’ is zonder twijfel één van de beste films van de jaren negentig. Wonderkind Quentin Tarantino bewees met zijn tweede film, na het fenomenale regiedebuut ‘Reservoir Dogs’, geen eendagsvlieg te zijn. De film is volgestouwd met referenties aan pop-culture, geweldige acteerprestaties en dialogen om van te smullen. Het is een film zoals veel goede muziek is, hoe vaker je het ondergaat, hoe beter het wordt. Dit is ook wel nodig, om de onderliggende gedachten naar boven te krijgen, want dat lukt je na één keer niet. Of om de grappige dialogen uit je hoofd te leren. Die dialogen zijn één van de kenmerken in een Tarantinofilm. Ze gaan over dingen die niets met de scène te maken hebben, zoals voetmassages, vieze beesten, goddelijke interventie en hamburgers in Europa. Daardoor word je in een soort van rusttoestand gebracht, zodat als er iets onverwachts gebeurt je direct weer op het puntje van je stoel zit.

De film kreeg terecht een Oscar voor Best Original Screenplay, maar tevens veel nominaties: beste film, beste regisseur, beste acteur (Travolta), beste mannelijke bijrol (Jackson), beste vrouwelijke bijrol (Thurman) en beste film editing.

Monica Meijer

Waardering: 5

Bioscooprelease: 1 december 1994