Resurrection (2017)

Regie: Kristof Hoornaert | 110 minuten | drama | Acteurs: Johan Leysen, Gilles De Schryver, Kris Cuppens, Thomas Ryckewaert

‘Resurrection’ begint met twee krachtige, woordeloze scènes: een rookpluim bij een torenflat blijkt na een zwenking van de camera afkomstig van een ontplofte bus waarvan de passagiers verspreid op straat liggen. In scène twee wordt een vechtpartij tussen twee jonge mannen in een bos plastisch verbeeld. Na afloop hoor je vogels kwinkeleren en breekt de zon door. Naturalistische scènes zijn het, met als overkoepelend thema: willekeurig geweld.

De context volgt druppelsgewijs, en de kijker moet er moeite voor doen. Want woorden zijn schaars in ‘Resurrection’. Een meesterproef is het voor regisseur Kris Hoornaert, die geluid zeker niet onder laat doen voor beeld. Zijn mensen kreunen, rillen, hijgen; honden blaffen plots; takken knisperen al even luid. Wat je hoort in de dagelijkse werkelijkheid als je schrikt, misschien een beetje vermoeid bent.

Hoornaert schildert met geluid en beeld, en met beheersing, want zijn beelden dringen voorzichtig de geest binnen, daar waar de geluiden juist penetreren. Volgt u het nog? Enfin, laat u overrompelen door het plotarme ‘Resurrection’. De film intrigeert in elk shot, zonder te willen imponeren.

Wanneer het door de jaren getekende, naamloze personage van Johan Leysen ten tonele verschijnt, komt de adhd-achtige geluidssymfonie van ‘Resurrection’ schijnbaar tot rust. Dit is wat film vermag, al weten we nog steeds weinig meer dan dat de winnaar van de vechtpartij (Gilles de Schryver) half ontkleed en in paniek bij de afgelegen boerderij van Leysen verschijnt en daar mag schuilen.

In de sobere woning van de kluizenaar klinkt elk geluid twee keer zo hard, al was het maar vanwege de eenzaamheid, en het zwijgen van de logé. De imponerende tronie van Leysen verraadt mededogen en wantrouwen tegelijk. Wat gaat hier gebeuren? En wat is voorafgegaan? Hoornaert wil niet teveel beantwoorden, maar druppelt betekenis en verwachting.

Gingen hier levens verloren, of worden er juist levens gewonnen? Vul zelf maar in. De film verliest op de boerderij zijn dynamische karakter en wordt toneelmatig en traag, duidelijk verwijzend naar Bruno Dumont. ‘Resurrection’ lost de verwachtingen van Vlaamse original daardoor niet helemaal in, maar de ongemakkelijke vader-zoonrelatie blijft boeien en de cinematografische kwaliteit van dit werk staat buiten kijf.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 29 maart 2018
DVD-release: 9 april 2019