Return to Seoul – Retour à Séoul (2022)

Regie: Davy Chou | 117 minuten | drama | Acteurs: Park Ji-Min, Oh Kwang-Rok, Guka Han, Kim Sun-Young, Yoann Zimmer, Louis-Do de Lencquesaing

Ouders, naam en geboortegrond onbekend. De noodzakelijke zoektocht naar identiteit wordt elementair wanneer je komaf ook nog eens één groot vraagteken is. Er wordt in deze film niet per se een harmonieus onderwerp behandeld, maar ‘Return to Seoul’ voelt vaak wel aan als een lied door zijn bijzondere relatie met muziek. In deze film, waarin dialoog, inhoud en vorm de melodie beklinken, wordt er een punt gezet achter de komaf van Freddie. Dit doet de kijker echter beseffen dat een punt niet altijd afsluit, want het is hier de aanloop naar een nieuwe zin. ‘Return to Seoul’ is een zoektocht getekend door twee stappen vooruit en één stap achteruit. De filmmaker, Davy Chou, vond de inspiratie hiervoor in de bevestiging van geadopteerde kinderen dat hun zielenstrijd pas echt begon ná de ontmoeting met hun biologische ouders. Freddie’s zoektocht wordt gekleurd door de mix van Koreaans, Frans en Engels, haar muzikale werkwijze en klassieke Koreaanse rock.

Wanneer haar vlucht naar Tokio wordt geannuleerd gaat de 25-jarige Française Freddie (Park Ji-Min) naar Zuid-Korea. Freddie is geadopteerd, Zuid-Korea is haar geboorteland en deze trip is haar eerste terugkeer. Door een toevallige ontmoeting met Tena (Guka Han) besluit de vrijgevochten Freddie op zoek te gaan naar haar biologische ouders. Deze beslissing maakt van haar korte trip een lange zoektocht langs stille dorpjes en het bruisende nachtleven van Zuid-Korea. In deze zoektocht worden vragen over afkomst beantwoord, maar er ontstaan ook nieuwe vragen voor Freddie. Vragen over wie ze dacht te zijn en wie ze wil zijn.

In één van de eerste scènes introduceert Freddie het à-vuespel aan haar gezelschap en de kijker. In een à-vuespel wordt de muziek direct vanaf het blad gespeeld, dus zonder oefening. Iets dat doorgaans alleen weggelegd is voor de beste musici. Na de introductie van het begrip kiest Freddie voor een assertieve en improviserende aanpak in haar ontmoetingen. Ze gaat als het ware à-vue te werk in de zoektocht naar identiteit. Soms lijkt het alsof deze film ook op die onvervalste manier gemaakt is. En Chou doet dit met succes. Zo ziet de kijker Freddie alleen dansend in een café, terwijl de camera haar niet verlaat. Het is een stukje cinema gericht op de essentie en die puurheid raakt je.

Er zijn meer scènes waarin muziek versterkend werkt voor de beleving van de kijker. In deze momenten is de vorm in plaats van de inhoud, zoals bij het à-vuespel, bepalend. Chou maakt namelijk gebruik van resonerende Koreaanse rock die hint naar de herkenbare surf rock. Hierdoor voelen deze scènes Tarantino-esque aan. Alleen associeert ‘Return to Seoul’ deze muziek niet met het leegblazen van een wapen, maar eerder met het uitblazen van opgekropte emoties. Juist omdat Chou deze karakteristieke tonen durft te gebruiken voor het losmaken van andere sensaties, blijft de knipoog naar Tarantino echt een knipoog. Deze knipoog geeft de film en de kijker een moment van verademing, ook al weet de kijker van Tarantino: leun niet te ver naar achter, want dat moment is tijdelijk. Bij Chou is dat niet anders.

Door shots simpel te houden en eenvoudige scènes te laten uitspelen voelt ‘Return to Seoul’ als een à-vuespel. Aangezien de kijker geniet van een indringende film over identiteit, bewijst Chou daarmee een fantastische filmmaker te zijn.

Jannick Engel

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 13 april 2023
DVD-release: 5 juli 2023