Rimini (2022)

Regie: Ulrich Seidl | 114 minuten | komedie, drama | Acteurs: Michael Thomas, Tessa Göttlicher, Hans-Michael Rehberg, Inge Maux, Claudia Martini, Georg Friedrich, Natalya Baranova, Ibrahim Isiktas, Amir Kozman, Silvana Sansoni, Rosa Schmidl

Wat als je niet wilt toegeven dat je carrière op sterven na dood is? Dan is er altijd nog het Europese schnabbelcircuit. Schlagerzanger Richie Bravo (Michael Thomas) is voor even terug op het oude nest in Oostenrijk omdat zijn moeder recentelijk is overleden. Samen met broertje Ewald (Georg Friedrich) handelen ze gelaten de papieren rompslomp af en op de dag van de begrafenis sleuren ze hun demente vader Ekkehart (Hans-Michael Rehberg) uit het bejaardentehuis. Tijdens de kale dienst zet Richie nog een laatste keer aan voor hun geliefde Mutti. Zijn zangstem galmt neerslachtig door de betonnen setting. Snel daarna keert Richie, een goedgemutste lobbes met geblondeerd lang haar en sik, terug naar zijn standplaats van het goede leven en de noodzakelijke verdiensten: de verlepte Italiaanse badplaats Rimini (geboorteplaats van Federico Fellini). De eens geroemde schlagerster slijt tegenwoordig zijn dagen met drankgelag, gokken en hotellobby optredens. Terend op vergane glorie doet hij er ook een bedenkelijke gigolo-act voor trouwe fans bij. Dan staat plotseling dochter Tessa (Tessa Göttlicher) voor zijn snufferd. Deze confrontatie met het ongewisse en ongemakkelijke gedeelte van het verleden komt uiterst ongelegen voor Richie.

De avond voor de begrafenis slapen de broers na gortige drankspelletjes hun roes uit op de jeugdslaapkamers, die van Richie beplakt met posters van zijn helden Charlton Heston en Winnetou, en die van Ewald grijs en strak met hier en daar een modelauto op display. Er heerst een treurige nostalgie naar tijden die niet meer terugkomen. Ook in Rimini heeft het heden Richie overduidelijk ingehaald. Frontaal in beeld zie je hem op het podium in actie met steeds minder en doodser publiek. Toch hoor je het talent nog ergens doorschijnen, vooral in de zoetgevooisde, traanvolle uithalen naar betere tijden. Echter zijn persoonlijk leven is één grote puinzooi. Af en toe leidt dit tot grote hilariteit, zoals wanneer hij weer eens een trouwe fan op verschillende manieren probeert te bevredigen voor een paar extra vijftigjes die hij later weer snel vergokt. De nostalgische liedjes wegen er niet meer tegenop. Troosteloosheid en eenzaamheid zingen hier voornamelijk hun hoogmis.

De Oostenrijkse regisseur Ulrich Seidl heeft patent op extravagante buitenbeentjes en hun zwart-komische lot in het Avondland. Samen met Veronika Franz schrijft hij de filmscenario’s waarin je het lachen uiteindelijk langzaam vergaat. Naast al die volgevreten types uit Seidls eigen oeuvre zou je de spottende blik en tegelijkertijd het lichte mededogen kunnen vergelijken met die van het insolente ‘Red Rocket’ (Sean Baker, 2021). Evenals de ex-pornoster Mikey in ‘Red Rocket’ (h)erkent Richie Bravo, ook al zo pornonaam, zijn problemen niet en gaat liever door tot hij erbij neervalt dan dat hij zich aanpast aan iemand of iets. Beide films zijn mistroostige blikken op klaplopers die ooit aan de top stonden en wat er ook gebeurt, niet van die rozenwolk kunnen afkicken.

Tevens heeft Seidl een lichte obsessie voor de vergane glorie van Rimini, gespiegeld in het zoveelste goedkoop uit de grond gestapte hotelletjes of afgebladderde badhuis. Het lijkt compleet overlopen door decennia aan vluchtig zomertoerisme en wordt het gehele jaar aangedaan door wanhopige illegalen. Wanneer Richie naar zijn huis of een matig etablissement banjert, struikelt hij bijna over asielzoekers die in het winterse weer samenkruipen langs het strand van de uitgerangeerde kustplaats. Dit soort plekken zijn een soort uit gebuikte exponent van de doorgeschoten welvaart in Europa. Nog liever verhuurt Richie zijn villa uit aan Airbnb klanten, terwijl hij slaapt in een sletterig hotelletje, dan dat hij het openstelt voor zijn dochter.

Het soms tandenknarsende ‘Rimini’ is als een stevig knietje onder de gordel terwijl je met gepaste tussenpozen moet lachen om de alomtegenwoordige Weltschmerz. De film is overigens het eerste deel van een trilogie waarin ook broer Ewald en daarna de demente vader Ekkenhart mogen aantreden. Regisseur Seidl is daarom nog niet klaar met het vizier te richten op het verval van deze Europese familiestamboom. Hopelijk biedt het schlagerlied, kant-en-klaar voer voor een lach en een traan, nog enige vorm van verlichting voor de kijker.

Roy van Landschoot

Waardering: 4

Bioscooprelease: 17 november 2022
VOD-release: 23 februari 2023