Sorority Boys (2002)

Regie: Wallace Wolodarsky | 93 minuten | komedie | Acteurs: Barry Watson, Michael Rosenbaum, Harland Williams, Melissa Sagemiller, Tony Denman, Brad Beyer, Kathryn Stockwood, Heather Matarazzo, Yvonne Sciò, Kerri Higuchi, Dublin James, Omar Benson Miller, Phyllis Lyons, Peter Scolari, Bree Turner, James Daughton, Mark Metcalf, Bruce French, Wendie Jo Sperber, Stuart Stone, Greg Coolidge

Volgend op het succes van ‘American Pie’ (1999) brachten Hollywoodstudio’s sinds 2000 talloze tienerkomedies uit, hopend een graantje van de hype mee te pikken. Het gros van deze films haalde bij lange na niet het niveau van bovenstaande zomerhit. Het kopiëren van de formule betrof vooral de vunzige humor en blote vrouwen. De gevatte dialogen en sympathieke personages werden gemakshalve achterwege gelaten.

‘Sorority Boys’ is zo’n komedie uit het post-‘American Pie’-tijdperk. Een flinterdun verhaaltje over drie jongens die uit hun studentenvereniging zijn getrapt en verkleed als vrouw weer hun studentenhuis willen binnenkomen, wordt gebruikt om de kijker anderhalf uur op platvloerse seksgrappen te trakteren

De drie studenten Dave (Barry Watson, ‘7th Heaven’), Adam (Michael Rosenbaum, ‘Smalville’) en Doofer (Harland Williams) worden uit hun studentenvereniging gezet op verdenking van het plunderen van de geldkluis die in hun kamer staat. Het onschuldige trio weet dat de voorzitter de daadwerkelijke dader is én dat zijn daad op video is vastgelegd. Maar hoe krijgen ze de tape te pakken, als ze hun studentenhuis niet meer in mogen?

Simpel: door zich als vrouw te verkleden en het gebouw tijdens een wild feestje binnen te sluipen. De heren zien er als vrouw nog exact hetzelfde uit – met baardstoppels en al – maar toch trappen hun oude verenigingsvriendjes allemaal in dit sluwe plan. Alleen zijn Dave, Adam en Doofer niet bepaald de knapste dames en worden ze alsnog het gebouw uitgegooid.

Gelukkig voor de drie zit op een steenworp afstand van hun oude club een vereniging voor vrouwelijke studiebollen die hun uiterlijk niet mee hebben zitten. Deze dames nemen de drie bonkige lotgenoten liefdevol op in hun midden. Zo leert het trio de wereld kennen van de studentes die zij in het dagelijks leven altijd voor schut zetten. Verkleed als vrouw leren zij hun nieuwe vriendinnen voor zichzelf op te komen en steken ze en passant zelf een wijze levensles op. Eind goed, al goed.

Natuurlijk draait het in ‘Sorority Boys’ niet om deze happy ending, maar om alle taferelen die zich in de tussentijd afspelen. En daar zitten soms best grappige scènes bij, zoals die van Adam die het er maar moeilijk mee heeft dat hij van populaire jock in lelijke chick is getransformeerd.

Helaas wordt het inlevingsvermogen van de kijker tussen een handvol leuke scènes door wel erg op de proef gesteld. Zo moeten we kennelijk maar even door de vingers zien dat studente Leah geen moment doorheeft dat Dave, waarmee ze tijdens een college samenwerkt, dezelfde persoon is als een van de nieuwe ‘studentes’ binnen de vereniging waar zij voorzitter van is.

Voor liefhebbers van college-films valt er ook in ‘Sorority Boys’ wel wat te lachen. Toch is de film door het wel erg vergezochte verhaal minder geslaagd dan soortgelijke trashy komedies. De casting draagt hier ook aan bij. Barry Watson en Michael Rosenbaum lijken niet thuis te horen in dit genre. Het personage Doofer als dommige zuipschuit is veel te overdreven neergezet en faalt jammerlijk. Vond je alle sequels van ‘American Pie’ iets teveel van het goede, dan mis je dus niets als je ‘Sorority Boys’ overslaat. De film is vooral leuk voor fanatiekelingen die alle Amerikaanse college movies gezien willen hebben.

Wouter Westerhof