Spider-Man (2002)

Regie: Sam Raimi | 122 minuten | actie, avontuur, fantasie | Acteurs: Tobey Maguire, Willem Dafoe, Kirsten Dunst, James Franco, J.K. Simmons, Michael Papajohn, Ted Raimi, Cliff Robertson, Bill Nunn, Bruce Campbell, Stan Lee, Jophery C. Brown, Samantha Brown, Jacob Chambers    

“Spiderman, Spiderman, Does whatever a spider can
Spins a web, any size, Catches thieves just like flies
Look Out! Here comes the Spiderman.”

Ah nostalgie!  Wie kent het wereldberoemde deuntje van de Spider-Man cartoon nu niet? Ook in de jaren 70 was de in rood-blauwe pyjama gehulde stripheld al bekend. Na enkele foute tv-producties kreeg de superheld eindelijk een heuse bioscoopfilm. Critici en fans hadden ondertussen de messen al geslepen: Spidey op het witte doek? Dat kon niet goed gaan…

Wonderbaarlijk genoeg ging het wel goed. Sterker nog: ‘Spider-Man’ werd een kassucces en de merchandise rond de comicfiguur was niet aan te slepen. Maar wat maakt de film dan zo leuk dat complete volksstammen, waaronder wij nuchtere Nederlanders, de film gingen bekijken? Het antwoord op deze prangende vraag krijg je later. Laten we eerst eens het verhaal onder de loep nemen.

Voordat we de beroemde muurkruiper te zien krijgen, maken we eerst kennis met Spideys alter ego: student Peter Parker (Maguire). De ambitieuze Parker is een intelligente jongeman die sociaal wat onbeholpen is. Peter is niet populair op school en wordt dan ook gepest door zijn klasgenoten. Het gevolg is dat de introverte student zich steeds verder terugtrekt in zijn eigen wereldje. Gelukkig kan Peter nog terugvallen op zijn liefhebbende oom Ben en tante May. Het leven van de student verandert als hij tijdens een schoolreisje gebeten wordt door een radioactieve spin.

De spin geeft Parker superkracht, zo is onze schuchtere held opeens tien keer zo sterk geworden en kan hij tegen muren oplopen. Hoewel de superkrachten Peter niet alleen fysiek veranderen, verandert ook zijn karakter. Parker wordt arrogant en dat kost zijn oom Ben het leven. Overmand door een immens schuldgevoel besluit Peter voortaan als Spider-Man de misdaad te bestrijden. Want met grote kracht, komt grote verantwoordelijkheid.

Als je de synopsis leest en dan ook nog eens in het achterhoofd houdt dat er ook nog eens een schurk moet worden voorgesteld, dan kun je nagaan dat de volle 121 minuten van Spider-Man propvol zijn. Misschien wel te vol. Een onzekere regisseur zou zich al snel vertillen aan ‘Spider-Man’. Ga maar na, naast het vertellen van de origine van de titelheld, moet je ook nog eens bekende bijfiguren opvoeren en genoeg actie in de film stoppen om ook niet-ingewijden bij de les te houden. Of dat gelukt is, is geen geheim meer. Kijk maar eens naar de vier sterren score boven deze review.

De drijvende kracht achter ‘Spider-Man’ is regisseur Sam Riami. De cineast die we voornamelijk kenden van gore horrorkomedies als ‘Evil Dead’ en ‘Army of Darkness’, blijft fier overeind. Raimi bewijst dat hij zowel een bekwaam acteursregisseur als actiefilmer is. De stunts in zijn eerste Spidey film zien er gelikt uit en door de goede karakteruitdieping blijft de extravagante actie toch interessant om zelfs de meest verstokte superheldenhater overstag te laten gaan. ‘Spider-Man’ is voor iedereen: voor jong en oud. De balans tussen drama, romantiek en spektakel is op een razendknappe manier tot een geheel gesmeed door Raimi.

Drama? In een ‘Spider-Man’ film? Jazeker, je leest het goed. In deze superheldenfilm speelt melodrama een grote rol. Misschien nog wel meer dan de geijkte actiescènes. De dramatische inbreng komt van Peter Parker. Toby Maguire speelt behalve de titelheld ook het nerdy alter ego van de spinnenman en dat doet hij bijzonder goed. De slungelige, jongensachtige uitstraling van Maguire past perfect bij zijn rol. Het warme spel en het respect voor zijn karakter, zorgt ervoor dat je Maguire maar wat graag volgt in zijn bizarre, maar toch ontroerende avonturen.

Naast Maguire draven ook karakteracteurs als Willem Dafoe, James Franco en Kirsten Dunst op. Kirsten speelt Mary Jane, de love interest van Spider-Man. De chemie tussen Dunst en Maguire is erg sterk en dat levert meeslepende momenten op. Ook Dafoe is op dreef als superschurk ‘Green Goblin’. De acteur weet behendig te schipperen tussen acting en over-acting. Hoewel de goblin behoorlijk over de top is, wordt het personage nooit een te cartoonesk of ongeloofwaardig figuur.

Al met al kun je concluderen dat het acteerwerk in ‘Spider-Man’ deugt. Punt.

Wat ook deugt aan de film is het tempo. Raimi weet de vaart erin te houden, zonder je te overspoelen met ingewikkelde informatie of irrelevante passages. ‘Spider-Man’ is vlot gemonteerd en de snelle poprocksoundtrack versterkt het energieke tempo van de film. Uiteraard mag je bij een commerciële film als deze geen moeilijke hoogdravende muziek verwachten. Lekkere radiovriendelijke gitaarmuziek die de luchtige sfeer van de beelden begeleidt. En in het geval van ‘Spider-Man’ pakt dat goed uit, de soundtrack klinkt fris en vrolijk. En kort gezegd geldt dat ook voor de film als geheel.

‘Spider-Man’ is een kinetische film waarvan de passie afspat. Raimi heeft zijn ziel en zaligheid gelegd in de stripverfilming en dat proef je. Zowel Spidey als Peter Parker worden goed behandeld en dat levert een zeer genietbare film op die voor iedereen met ook maar een beetje fantasie prima te verhapstukken is. Een classic.

Frank v.d. Ven

Waardering: 4

Bioscooprelease: 4 juli 2002