The Boat That Rocked (2009)

Regie: Richard Curtis | 136 minuten | komedie, drama, muziek, romantiek | Acteurs: Gemma Arterton, Philip Seymour-Hoffman, Bill Nighy, Emma Thompson, Kenneth Branagh, Tom Wisdom, January Jones, Nick Frost, Rhys Ifans, Jack Davenport, Talulah Riley, Tom Sturridge, Chris O’Dowd, Katherine Parkinson, Rhys Darby, Ralph Brown, Olegar Fedoro, Sinead Matthews, Stephen Moore, Amanda Fairbank-Hynes, Tom Brooke, Caroline Boulton, Laurence Richardson, Will Adamsdale, Kristofer Gummerus, Olivia Llewellyn, Ike Hamilton, Duncan Foster, Francesca Longrigg

Voor ‘The Boat that Rocked’ nam geboren Nieuw Zeelander Richard Curtis voor de tweede keer in zjn leven plaats in de regiestoel. De eerste zit leverde de succesvolle komedie ‘Love Actually’ op. Zijn bescheiden output maakt de sinds en jaar dag vanuit Engeland werkende Curtis nog geen beginneling. Bekendheid verwierf hij met scenario’s voor tv-komedies als “Blackadder” en “Mister Bean”, en voor romkoms als ‘Four Weddings and a Funeral’ en ‘Notting Hill’. In deze romkoms paarde hij Britse humor aan Amerikaans sentiment, een combinatie die artistiek en commercieel succes opleverde. ‘The Boat that Rocked’ volgt een ander spoor. Romantiek is ver te zoeken en sentimenteel wordt het niet. Erg genietbaar ook niet.

Het grootste manco van deze rockende komedie is het gebrek aan plot. De film verhaalt over de avonturen van een clubje radiopiraten en over een minister die hen het zwijgen wil opleggen. Dat die minister maar hoogst zelden in beeld komt, is nog het minste probleem. Vervelender is het dat de plannen om de piraten aan wal te dwingen geen dramatische impact hebben op het leven aan boord. Hierdoor hobbelt ‘The Boat that Rocked’ van anekdote naar anekdote, zonder richting en zonder idee. Helaas zijn de meeste anekdoten van het melige soort – dikke mannen in hun blote kont, oude hippies die liever verzuipen dan The Grateful Dead onderbreken – en zijn de personages te schetsmatig om dit gebrek te compenseren.

De humor van ‘The Boat that Rocked’ houdt ook niet over. De meeste grappen dragen een duidelijk Curtis-stempel, maar dat stempel is inmiddels behoorlijk sleets. Irritanter nog is de typische discjockeyhumor, van het soort dat het in de file op de A4 misschien goed doet maar op het scherm volledig doodslaat. Dubbelzinnige opmerkingen, flauwe woordgrappen, idiote hoorspelletjes, dat soort zaken.

Gelukkig is het acteerwerk van hoog niveau en zit het muzikaal ook wel goed, met lekkere nummers van The Rolling Stones, The Who en The Kinks. Toch is het opvallend dat de liefde voor muziek, die in films als ‘Almost Famous’ en ‘High Fidelity’ van het doek spatte, hier meestal ontbreekt. Dat de discjockeys liever naar zichzelf luisteren dan naar muziek, komt het realiteitsgehalte dan wel weer ten goede. Neemt niet weg dat ‘The Boat that Rocked’ nauwelijks zeewaardig is. Fijne muziek, prima acteurs, matige film.

Henny Wouters

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 16 april 2009