The House That Dripped Blood (1970)

Regie: Peter Duffell | 102 minuten | horror | Acteurs: Denholm Elliot, Joanna Dunham, Tom Adams, Robert Lang, Peter Cushing, Joss Ackland, Wolfe Morris, Christopher Lee, Nyree Dawn Porter, Chloe Franks, Geoffrey Bayldon, Ingrid Pitt, John Bennet, John Bryans, Roy Evans

Deze film van Amicus uit 1970 bestaat uit verhalen waar Robert Bloch aan heeft meegeschreven en die vele kijkers zullen herkennen als de schrijver van ‘Psycho’. Ook in deze film komen de nodige verhalen van zijn hand voor waaruit zijn vakmanschap blijkt. Het zijn vier afzonderlijke verhalen die verteld worden in een omvattend vijfde verhaal, dat het verhaal is van de politieman die met zijn onderzoek bezig is.

1. Method for murder
Een schrijver en zijn vrouw betrekken het huis. Een van de romanpersonages van de schrijver lijkt echter tot leven te komen en diverse slachtoffers te maken. Geslaagd door het verrassend slot aan het eind van wat geruime tijd een voorspelbaar verhaal lijkt.

2. Waxworks
Een gepensioneerd effectenhandelaar neemt zijn intrek in het huis en krijgt bezoek van een oude vriend. In het plaatselijk wassenbeeldenmuseum zien ze een beeld dat lijkt op een vroegere geliefde. Dit beeld heeft in het verleden al vele bewonderaars gefascineerd maar met velen daarvan is het slecht afgelopen…Met name geslaagd in de cameravoering en de duistere sfeer in het wassenbeeldenmuseum en de onvoorspelbare afloop.

3. Sweets to the Sweet
Een vader en zijn dochtertje betrekken het huis en de vader neemt een kindermeisje-lerares in dienst. De vader is nogal beschermend, zoniet tiranniek ten opzichte van en tegen zijn dochter en hij krijgt reden genoeg te betreuren dat ze van hem alleen ‘educational toys’ mag hebben wanneer ze een boek over voodoo in handen krijgt. Wel een beetje voorspelbaar vanaf het moment dat het duidelijk wordt dat er voodoo in het spel komt, maar de combinatie van kwade krachten en onschuldig grut (maar niet heus) maken de verdere ontwikkelingen wel des te huiveringwekkender en daardoor geslaagder.

4. The cloak
Een horroracteur klaagt over gebrek aan realisme in de hedendaagse griezelfilms ten opzichte van die uit vroeger tijden. In een antiekzaak tikt hij een oude cape op de kop maar ondanks zijn geklaag toont hij zich niet tevreden wanneer hij door de cape om te slaan zelf de nodige realistische vampiertrekjes gaat vertonen…. Het minst griezelig verhaal, maar tegelijkertijd ook het meest humoristisch. Let op de verwarring van de acteur wanneer hij proefondervindelijk gaat beseffen dat de cape die hij heeft gekocht van een echte vampier is geweest. Ook de nodige overduidelijke verbale humor is aanwezig, met name de opmerking ‘the one with Bela Lugosi, not that new fellow’, hiermee denigrerend verwijzend naar Dracula-vertolker Christopher Lee, een van de hoofdrolspelers in het derde verhaal in deze film.

Het vijfde verhaal heeft betrekking op de belevenissen van de inspecteur die aan het eind van de film een kijkje in het huis gaat nemen en die tot zijn leedwezen merkt dat er in de diverse gebeurtenissen die hem zijn verteld inderdaad de nodige waarheid schuilt. Jammer genoeg zal hij zijn onderzoek er niet meer door kunnen afsluiten. En zo kan het huis blijven voortbestaan als een plek des verderfs, waarvoor zich steeds weer nieuwe bewoners zullen aandienen. Zoals de makelaar verzucht: ‘I hope it finds a proper tenant soon…perhaps you would like it? ..there’s nothing to be afraid of.. if you’re the right sort of person..think it over….’. Het klinkt weliswaar uitnodigend genoeg, maar… toch maar niet! De uitleg aan het eind van de film aangaande de diverse verhalen dat ‘…the house…reflects the personality of whoever lives in it…and treats him accordingly….’ lijkt er namelijk met de haren bijgesleept te zijn, want het doet in de meeste gevallen geen recht aan de karakters van deze en gene die aan het nodige onheil blootgesteld worden. Dus of een verblijf in het huis nu echt zo uitnodigend is….

Dripped the House Blood? Jawel, maar in opvallend geringe mate…en het komt niet of nauwelijks in beeld. En daarbij niet eens in elk verhaal in ‘the house’ zelf. In verhaal nummer twee spelen de diverse fatale gebeurtenissen zich enkel en alleen af in het wassenbeeldenmuseum. Reken dus ondanks de titel niet op vele bloederige effecten die in deze verhalen de hoofdrol spelen. Wat daarentegen opvalt en wat deze film des te meer de moeite waard maakt zijn de goede acteerprestaties van de diverse acteurs en de spanning die in de verhalen geslaagd en sfeervol worden opgeroepen en uitgewerkt. Laat de misleidende titel dus geen reden zijn om deze film niet te bekijken, want deze film is een van de betere die er in zijn soort te vinden is en staat garant voor ruim anderhalf uur geslaagde spanning, griezel en vermaak.

Frans Buitendijk