The Killing of Two Lovers (2020)

Regie: Robert Machoian | 85 minuten | drama | Acteurs: Sepideh Moafi, Clayne Crawford, Arri Graham, Chris Coy, Bruce Graham, Ezra Graham, Jonah Graham, Noah Kershisnik, Avery Pizzuto, Barbara Whinnery

Veel films draaien om de periode waarin twee geliefden elkaar ontmoeten en vervolgens, langzaam of juist als een blok, voor elkaar vallen. Maar eigenlijk levert het een veel boeiendere en spannendere film op als we mogen gadeslaan hoe die relatie geleidelijk uiteenvalt. Valt er nog wat te lijmen met de brokstukken of is de verbintenis reddeloos verloren? En wat als één (of beide) partij(en) diep van binnen helemaal niet wil(len) dat de relatie in elkaar stort, zoals dat het geval is in ‘The Killing of Two Lovers’ (2020) van filmmaker Robert Machoian. Hij trekt ons meteen stevig in het verhaal, met een intense openingsscène waarin David (Clayne Crawford) in de vroege ochtend een pistool gericht houdt op een koppel dat ligt te slapen. Zou hij de trekker overhalen, zoals de titel van de film suggereert? Een geluid op de overloop schrikt hem af en David sneakt via een openstaand raam weer naar buiten. Niemand die hem gezien of gehoord heeft. Slimme opener van Machoian, want we zijn direct geïntrigeerd. En daar heeft hij geen enkele poespas voor nodig gehad.

Zoals ‘The Killing of Two Lovers’ in zijn geheel gespeend is van poespas. Al zou je de keuze voor het 4:3 beeldframe daar eventueel wel onder kunnen scharen, net als de opmerkelijke geluiden die nadrukkelijker aanwezig zijn naarmate David meer op zichzelf is aangewezen. Al gauw ontvouwt zich wat er aan de hand is. David en zijn vrouw Nikki (Sepideh Moafi), de vrouw in het bed in de beginscène, hebben hun relatie op pauze gezet. Zij is in het ouderlijk huis blijven wonen met hun vier kinderen, hij is noodgedwongen ingetrokken bij zijn oude vader. Geheel tegen zijn zin overigens. David en Nikki zijn al sinds hun middelbareschooltijd samen en waren nog jong toen hun oudste kind, dochter Jess (Avery Pizzuto) zich aandiende. Hij droomde van een muzikale carrière – en doet dat stiekem nog steeds – maar die is nooit van de grond gekomen. Sterker nog, na al die jaren wonen ze nog steeds in het gat in landelijk Utah waar ze opgroeiden. Welke frustraties precies ten grondslag liggen aan de al dan niet tijdelijke scheiding worden niet letterlijk uitgesproken, maar het feit dat Nikki haar carrièreambities nooit heeft kunnen waarmaken omdat ze voor de kinderen moest zorgen hebben ongetwijfeld een rol gespeeld.

Het afstand nemen van elkaar is niet gemakkelijk als er kinderen in het spel zijn. De jongste drie kinderen krijgen de strubbelingen amper mee, maar tiener Jess neemt het haar ouders zeer kwalijk dat ze hun huwelijk zo te grabbel gooien. Maar feit is dat David zelf niet eens niet begrijpt waarom hij niet in zijn eigen huis mag wonen en de kinderen alleen op afgesproken tijden mag zien. Hij stemt enkel in met Nikki’s plan, omdat hij denkt dat het de enige manier is om hun gezin met vier kinderen samen te houden. Ondanks zijn loyaliteit is hij impulsief, jaloers en doodsbang om zijn gezin te verliezen – een explosieve combinatie in een claustrofobisch klein stadje waar het hebben van een privéleven een niet-bestaand begrip lijkt te zijn. Dat Nikki, die heeft afgedwongen elkaar volledig vrij te laten, alweer een andere man in haar leven heeft, is voor David extra olie op het vuur. Van de buitenkant houdt hij zich zo lang mogelijk koel, maar het is wachten tot het moment waarop de tijdbom die in hem tikt tot ontploffing komt.

‘The Killing of Two Lovers’ focust zich vrijwel volledig op David; in lange, verstilde takes volgen we hem rijdend in zijn truck op weg naar klusjes, om zijn kinderen op te halen voor een uitstapje of om richting zijn vader te rijden om voor hem te zorgen. Gedurende het grootste deel van de film worden er weinig woorden gewisseld en leunt de film puur op hoofdrolspeler Crawford; zijn broeierige blik verraadt een zee van emoties en frustraties, wanhoop en onmacht. Hij doet het voor de buitenwacht aanzien alsof hij het allemaal wel best vindt, maar als kijker weten we wel beter. Het is bovendien heel slim van Machoian dat hij zijn film heeft geopend met die bewuste scène in de slaapkamer, want daardoor blijft er altijd een onderhuidse spanning sluimeren. Die dreiging wordt versterkt door het 4:3 beeldformaat en de verstilling, inclusief de merkwaardige geluidseffecten. Maar dit is wel een film waarvoor je in de stemming moet zijn, die je de kans moet geven en waar je goed voor moet gaan zitten. Want als je er maar met een half oog naar kijkt, mis je de subtiele extra spanningslaag en zou je al die lange stiltes misschien zelfs langdradig kunnen vinden.

Patricia Smagge

Waardering: 3

VOD-release: 27 mei 2021 (Picl en Vitamine Cineville)
VOD-release: 25 juni 2021