The Visit (2015)

Regie: M. Night Shyamalan | 94 minuten | horror, thriller | Acteurs: Olivia DeJonge, Ed Oxenbould, Deanna Dunagan, Peter McRobbie, Kathryn Hahn, Celia Keenan-Bolger, Samuel Stricklen, Patch Darragh, Jorge Cordova, Steve Annan, Benjamin Kanes, Ocean James, Seamus Moroney

Ooit was M. Night Shyamalan een van de meest veelbelovende filmmakers in Hollywood. Maar de tijd dat hij filmliefhebbers omver blies en zelfs een Oscarnominatie in de wacht sleepte met ‘The Sixth Sense’ (1999) ligt al heel ver achter ons. Sindsdien is het alleen maar bergafwaarts gegaan met zijn carrière. ‘Unbreakable’ (2000), ‘Signs’ (2002) en ‘The Village’ (2004) wisten het publiek nog aardig te vermaken, maar recenter werk als ‘The Happening’ (2008), ‘The Last Airbender’ (2010) en ‘After Earth’ (2013) leverden hem louter hoon op; de pers maakte de films met de grond gelijk en ook het publiek haalde zijn neus ervoor op. Het roer moest om, vond ook Shyamalan zelf. En dus keerde hij voor ‘The Visit’ (2015) terug naar zijn roots. Geen science-fiction, avonturenfilms of fantasy meer, maar uitsluitend mysteries, thrillers en horror. Het lijkt er tevens op dat hij het advies dat vele critici hem gaven – om zijn werk niet zo serieus te nemen en de pretenties los te laten – eindelijk ter harte heeft genomen. Niet dat de low-budget horrorfilm ‘The Visit’ nou meteen bestempeld kan worden als Shyamalans comeback, maar hij lijkt in elk geval weer de juiste richting ingeslagen te zijn.

Het verhaal van ‘The Visit’ is niet al te ingewikkeld. De vijftienjarige Becca (Olivia DeJonge) en haar twee jaar jongere broertje Tyler (Ed Oxenbould) gaan een week logeren bij hun opa en oma op het platteland. Hun moeder (Kathryn Hahn) verliet het ouderlijk huis toen ze verliefd was geworden op haar veel oudere leraar Engels en is sindsdien nooit teruggekeerd. Becca en Tyler hebben hun opa en oma dan ook nog nooit gezien. Maar ja, moeders wil met haar nieuwste verovering een cruise maken en de kinderen kunnen niet mee… Becca maakt er het beste van en neemt haar camera mee; ze droomt ervan ooit een Oscarwinnende filmmaker te worden en besluit de complete trip vast te leggen. Ze ziet bovendien haar kans schoon om uit te vinden wat er precies gebeurd is tussen haar moeder en haar grootouders. Want als ze zo aardig en betrouwbaar zijn dat ze haar kinderen bij hen durft achter te laten, waarom heeft ze zelf dan al jaren geen contact meer met hen? Eenmaal aangekomen in het landelijke Pennsylvania ontmoeten ze ‘Nana’ (Deanna Dunagan) en ‘Pop pop’ (Peter McRobbie), die vrijwel meteen nogal vreemd gedrag vertonen. Zo krabt oma ’s avonds laat in haar nakie als een wild beest aan de deuren en verzamelt opa bevuilde luiers in de schuur en valt hij vreemden aan op straat. Aanvankelijk wuiven ze het nog weg – ‘oude mensen hebben ze nou eenmaal niet allemaal meer op ’n rijtje’ – maar tegen het einde van hun logeerweek begint het allemaal behoorlijk uit de hand te lopen.

‘The Visit’ is vrijwel geheel opgenomen vanuit de camera van Becca. De ‘found footage’-stijl kennen we onder meer van de ‘Paranormal Activity’-reeks (niet geheel toevallig van dezelfde producent als deze film, Jason Blum) en is, zeker voor de liefhebbers van het horrorgenre, niet nieuw. M. Night Shyamalan werkte echter nog niet eerder op deze wijze en voor hem lijkt zo’n flinke stap terug in budget niet verkeerd uit te pakken. En doordat Becca ambities heeft om het te gaan maken als filmmaker, krijgt Shyamalan tóch de mogelijkheid om, via haar lens, te laten zien wat hij in huis heeft op cinematografisch vlak. ‘The Visit’ oogt fris en vlot dankzij zijn twee hoofdrolspelers en door zijn speelse aanpak. Er zijn echt wel een paar schrikmomenten, maar vaker werkt de film op de lachspieren. Wat overigens negen van de tien keer de bedoeling lijkt te zijn van Shyamalan. De maffe grootouders, zichtbaar met veel lol gespeeld door ervaren rotten Dunagan en McRobbie, hebben iets absurdistisch over zich; ze zouden zo uit een film van Alex van Warmerdam kunnen komen. Pas tegen het einde neemt de beangstigende vibe het over van de surrealistische. Hoewel de film nooit écht eng wordt, valt er hier en daar toch wat te schrikken en er blijft altijd ruimte voor onverwachte twists. Uitdieping van de personages is er nauwelijks, en we zijn ‘m ook zo vergeten, maar vermakelijk is deze film wel.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 10 september 2015
DVD- en blu-ray-release: 16 maart 2016