Una semana solos – A Week Alone (2007)

Regie: Celina Murga | 110 minuten | drama, komedie | Acteurs: Natalia Gomez Alarcon, Ignacio Giménez, Lucas Del Bo, Gastón Luparo, Magdalena Capobianco, Ramiro Saludas, Eleonora Capobianco, Federico Peña, Manuel Aparicio, Mateo Braun

Welk kind droomt er nou niet van om heerlijk een weekje alleen thuis te zijn, zonder ouders die op je letten? Lekker de hele dag doen waar je zelf zin in hebt, naar bed gaan wanneer het jou uitkomt en zo veel chocolademelk drinken als je opkunt. Heerlijk toch! Maar dat het al gauw kan gaan vervelen, blijkt uit de film ‘Una semana solos’ (‘Een week alleen’), waarin een vriendengroep uit een rijkeluisbuurt in Buenos Aires gevolgd wordt tijdens zo’n weekje op zichzelf wonen. De enigen die een beetje toezicht houden zijn een 23-jarige huishoudster en de mannen van de beveiligingsdienst die de afgesloten villawijk bewaken. Maar al snel blijkt dat ook zij niet zo veel hebben in te brengen.

We volgen de groep kinderen, min of meer onder leiding van Maria, de oudste van het stel, terwijl ze voornamelijk rondneuzen in verlaten villa’s en verveeld voor de tv hangen. Zeker in de eerste helft van de film gebeurt er maar bar weinig. In lange shots worden de verhoudingen tussen de kinderen enigszins uitgediept. Zo blijkt Maria een oogje te hebben op haar neef Fernando en vormt zij tevens het rolmodel voor haar jongere zusje Sofia. De jongens uit de groep spelen het liefst computerspelletjes of hangen een beetje rond het zwembad. Doordeweeks gaan de kinderen met de bus naar school, om vervolgens ’s avonds maar weer wat rond te hangen.

Pas als Juan, de broer van huishoudster Esther, op bezoek komt, begint er wat spanning voelbaar te worden. Juan komt van buitenaf, uit een normale ‘arme’ wijk (hij moet dan ook speciaal toestemming krijgen om überhaupt de villawijk in te mogen) en het is meteen duidelijk dat de rijke jongetjes hem niet echt mogen. Waar je zou verwachten dat de film vanaf dat moment toewerkt naar een clash tussen twee culturen, blijft het verhaal echter voortkabbelen. Maria is stiekem alweer uitgekeken op Fernando, maar tot grote drama’s leidt dit niet. En zelfs als de groep wordt betrapt bij een inbraak en de jongens de schuld op Juan willen afschuiven, gebeurt er uiteindelijk helemaal niets.

Dit maakt de film heel dubbel. Enerzijds is het beeld dat regisseur Celina Murga schetst van de groep rijkeluiskinderen prachtig gefilmd, met mooi naturel spel van alle betrokkenen. Anderzijds voel je je als kijker wat tekort gedaan als na bijna twee uur ineens het scherm op zwart gaat en je eigenlijk niks wijzer bent geworden. Er wordt geen duidelijke kritiek gegeven op de situatie waarin deze kinderen opgroeien. Hooguit kun je zeggen dat de film heel aardig inspeelt op de verwachtingen van kijkers door juist niet een heftige confrontatie te tonen tussen kinderen uit verschillende standen. Maar als dat de bedoeling was, had de film best een half uurtje korter mogen duren.

Wouter de Boer