Wallace & Gromit: A Close Shave (1995)
Regie: Nick Park | 30 minuten | animatie, komedie, familie, korte film | Originele stemmencast: Peter Sallis, Anne Reid
Na het succes van het tweede deel uit de Wallace & Gromit trilogie, kon een derde film natuurlijk niet uitblijven. Fans hoefden slechts twee jaar te wachten op een nieuw avontuur van het komische duo. De altijd betrouwbare Gromit en zijn baasje Wallace met zijn machinale uitvindingen die altijd nét niet doen wat hij wil, krijgen in ‘Wallace & Gromit: A Close Shave’ te maken met een tekort aan wol, de liefde en de gevangenis!
Wallace wordt verliefd op Wendolene, de dame van de wolwinkel en daarmee wordt een tweede stem geïntroduceerd in de films. Tot nu toe was Peter Sallis immers de enige die sprak, nu heeft hij gezelschap van Anne Reid. Er heerst een groot woltekort, staat in één van de krantenkoppen, maar Wendolene heeft voldoende wol op voorraad, zo blijkt als Wallace en Gromit haar ramen wassen. De scène waarin ze uit huis wegrijden op weg naar deze klus is trouwens een van de hoogtepunten uit de film. Gromit heeft al snel door dat er iets niet in de haak is als hij kennismaakt met Preston, de kwaadaardig uitziende hond van Wendolene. Ook hebben Wallace en Gromit ineens een huisgenootje, het schaap Sean (die een truitje van zijn eigen wol aankrijgt, doordat hij per ongeluk in de breimachine van Wallace terecht is gekomen).
Parks oog voor detail is wederom meesterlijk, waardoor het een feest is om de film meerdere keren te zien, desnoods direct achter elkaar. Zijn gebruik van licht en schaduw, de muzikale omlijsting van het geheel, de film noir elementen, alles draagt bij aan de unieke beleving die deze film is. De figuurtjes bewegen op een volstrekt natuurlijke manier, zodat je nauwelijks beseft dat het animatie is. De emoties van de karakters zijn zo echt, dat je wel een hart van geharde klei moet hebben om niet mee te leven. De Oscar die Nick Park voor ‘Wallace & Gromit: A Close Shave’ ontving is dan ook zeer terecht.
Monica Meijer
Waardering: 5