Wendell Baker (2005)
Regie: Luke Wilson, Andrew Wilson | 90 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Luke Wilson, Seymour Cassel, Eddie Griffin, Kris Kristofferson, Eva Mendes, Harry Dean Stanton, Owen Wilson, Spencer Scott, Jacob Vargas, Buck Taylor, Paul Wright, Jo Harvey Allen, Mathew Greer, Grant James, Angela Alvarado, Brady Coleman, J.R. Coolidge, Will Ferrell, Richard Jones, Heather Kafka, Glen Powell Jr.
Bij sommige films is het onduidelijk met welke reden en welke bedoeling ze precies gemaakt worden. Zo ook hier. Aan de regisseur te zien, is het waarschijnlijk dat deze film een oefenproject is, aangezien dit de eerste geschreven en (mede-) geregisseerde film van Luke Wilson is. Zijn ene broer, Owen Wilson, heeft wel al eerder meegeschreven aan een aantal films, waar minstens een van de broers ook in spelen. De derde broer, Andrew, heeft Wendell Baker medegeregisseerd, en zo lijkt deze film een leuk onderonsje te zijn tussen de drie broers, maar echt serieus als film is het project moeilijk te nemen.
De hoofdpersoon Wendell Baker wordt sympathiek neergezet door Luke Wilson. Hij speelt een ietwat naïeve crimineel, die door zijn tijd in de gevangenis en zijn onverantwoordelijke karakter zijn mooie vriendin Doreen kwijtraakt. Pas als ze eenmaal vertrokken is, dringt het tot Wendell door wat hij moet missen, en de rest van de film staat in het teken van het terugkrijgen van Doreen. Een simpel gegeven, wat door de komische momenten en de leuke acteurs gelukkig wat versterkt wordt. De idiote personages die Wendell tegenkomt, maken de film toch nog grappig genoeg om te blijven boeien. Jammer is alleen, dat sommige komische noten vaak niet genoeg zijn uitgewerkt. Een voorbeeld is de scène in de gevangenis waarbij Wendell door zijn lievige, naïeve persoonlijkheid het voor elkaar krijgt een groep Crips en een groep skinheads te verenigen. Dit soort grappige, idiote momenten gaat vaak net te snel, waardoor het gewenste effect niet bereikt kan worden. Later wordt het wel komischer; dat komt vooral door de twee oudere heren (gespeeld door Seymour Cassel en Harry Dean Stanton) die Wendell te hulp schieten en door de gestoorde hoofdverpleger Neil King (Owen Wilson) die samen met zijn hulpje McTeague (Eddie Griffin) een zwendel heeft opgezet in het verpleegtehuis. Ook al zijn de verschillende scènes met deze personages buitengewoon komisch te noemen, het blijft allemaal wel een beetje simpel, en ook de oplossingen zijn uiteindelijk vrij kinderachtig.
Echt romantisch wordt het ook nooit, het clichématige gelukkige einde niet meegerekend. Eva Mendes is ook leuk als Doreen, het is duidelijk waarom Wendell haar graag terug wil, maar door het hoge slapstickgehalte van het verloop van de film, is er weinig ruimte voor echte romantiek.
Al met al een luchtige komedie, gered door het komisch talent van een aantal acteurs, waarvoor je wel enigszins in de stemming moet zijn, anders wordt het misschien te flauw.
Ruby Sanders