White Lightnin’ (2008)

Regie: Dominic Murphy | 84 minuten | drama | Acteurs: Edward Hogg, Stephanie Astalos-Jones, Kirk Bovill, Owen Campbell, Carrie Fisher, Stephen Lester, Wallace Merck, Damian Samuels, Clay Steakley, Allison Varnes, Raymond Waring, Muse Watson

‘White Lightnin” speelt zich af in de white trash (onder)klasse op het Amerikaanse platteland van West Virginia. Deze groep woont veelal onder povere omstandigheden in de bekende trailerparks en staat bekend om zijn nogal heftige levensstijl en ruwe ‘omgangsvormen’. Het is een ‘pittige’ film met soms stevige beelden maar ook met veel pikzwarte en absurdistische humor die de draak steekt met de situaties in het verhaal. Stereotiepen worden daarbij niet uit de weg gegaan, deze plattelandsbevolking wordt geacht dom en lelijk te zijn en diverse personages zijn bijna tot karikaturen gemaakt. Sfeerbepalend werkt het echter wel. Dit is typisch zo’n film die zijn weg wel vindt binnen de filmfestivalwereld. Je houdt ervan of het spreekt je nauwelijks aan, een tussenweg is er niet.

De film is geïnspireerd op een waar gebeurd verhaal, maar de persoon en de gebeurtenissen in de film zijn verder fictief. De film wordt verteld in de veel gebruikte vorm van de flashback. Jesco is de zoon van een ‘mountain dancer’ (een soort tap dance). Jesco is moeilijk opvoedbaar, ontspoort al op jeugdige leeftijd, snuift aan benzine en brandstof voor aanstekers. Zijn vader corrigeert hem met harde hand en schuwt geen enkel hard middel. Jesco komt in een streng opvoedingsgesticht, waar hij zich al snel leert te handhaven. De basis voor een min of meer dramatisch verlopend leven is gelegd. Later komt hij nog terecht in werkkampen en een inrichting voor mensen met psychische problemen. Ondanks deze wat zwaarmoedig klinkende verhalen is juist de gitzwarte humor bij deze gebeurtenissen verfrissend.

Tijdens zijn verblijf in de inrichting wordt zijn vader bruut vermoord door – hoe kan het anders – min of meer stomdronken dorpsbewoners. Jesco (overtuigend gespeeld door Edward Hogg) zweert wraak, maar ontmoet tegelijkertijd een nieuwe liefde, een blonde vlam, Cilla (een prima vertolking van Carrie Fisher) die op stel en sprong haar man en kinderen achterlaat en met Jesco meetrekt, die inmiddels in zijn vaders voetsporen is getreden. Zij leiden een rauw leven vol drank en reizen, maar Cilla houdt heimwee naar haar kinderen. Als Jesco weer eens (letterlijk) doorslaat, laat zij hem in de steek. Jess draait volledig door, slaat op hol en gaat op jacht naar de moordenaars van zijn vader. De dramatische gebeurtenissen volgen elkaar dan snel op. Hel en verdoemenis, ook in diverse treffende donderpreken, zijn onvermijdelijk.

De casting van de film is prima, de plattelandsbevolking is (soms wellicht zelfs te) overtuigend neergezet. De film is ‘snel’ gemonteerd met relatief korte scènewisselingen. De film is neergezet in fraaie bleke en fletse kleuren, met hier en daar een accentuerende kleurtint, de sfeer van de film versterkend. De soundtrack levert bijzondere ondersteuning. Een vleugje horror, veel gitzwarte humor, sfeervolle zwart-wit beelden, rauw volk dat veel drank verstouwt en beelden van white trash in trailer parks maken dit tot een film die niet probeert te behagen, maar die wel echt een film voor de liefhebber van het genre is.

Rob Veerman

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 15 oktober 2009